29. Litość strawi rozum.

     "Myśl o tym, że ją znalazłem jest niesamowita. Jej piękne spojrzenie, słodki głos oraz puszyste włosy. Cała jest wspaniała i za nic jej nie oddam"

Odgarnąłem włosy to tyłu lekko przechylając głowę. Ona patrzyła na mnie i tylko się uśmiechała. Pragnienie wzięcia ją w ramiona było tak ogromne, iż nie wykorzystałbym go za nic. Ciche usta szeptały coś do Megary oraz nieznanej mi dziewczyny. Na razie nie obchodzi mnie kim ona jest, a tylko jak ma na imię. 
    Podszedłem kilka kroków ku dziewczynom, a Meg odwróciła się. Na jej różowych policzkach, dostrzegłem łzy. Wyglądała dziwnie, a po chwili zamknęła oczy i wyszeptała zaklęcie. Skierowała ręce w moją stronę, oczy jej zmieniły kolor na złoty. Poczułem przeraźliwy ból w czaszce. Skuliłem się w pół, łapiąc za głowę. 
- Wybacz mi Czkawka - wyszeptała ostatecznie rzucając na mnie czary. Upadłem pod ich wpływem. Słyszałem jak dziewczyna płacze, a te dwie ją pocieszają. Nie wiedziałem co się dzieje. Spróbowałem wstać, otwierając jedno oko, potem drugie. Armin wstała i podbiegła do mnie, rzucając mi się na szyję. Objąłem ją ramieniem, przyciągając ku sobie. 
- Wszystko dobrze, Meg - powiedziałem, przyglądając się jej małej twarzyczce. Uśmiechnęła się lekko, po czym pomogła mi wstać. 
    Spojrzałem na stojące nieopodal nas dziewczyny. Rudowłosa podeszła, wyciągając rękę. Uścisnąłem ją, ukazując szereg białych zębów. 
- Jestem Hyron, siostra Megary - Jej oczy błysnęły radością, co przyjąłem z ulgą.
- A ta panna? - spytałem, ruszając brwiami. Dziewczyna zaśmiała się, a jej białe włosy, spłynęły kaskadą po ramionach, okrytych ciemnym płaszczem. Jasnozielone oczy wpatrywały się we mnie z zainteresowaniem. 
- Jestem Gerda, przyjaciółka Hyron - przedstawiła się, podając mi rękę. Jak na dżentelmena przystało, pocałowałem ją w dłoń. Hyron, wydawała się obruszona, ale ukryła emocje, wymuszającym, sztucznym uśmiechem. Megara uśmiechnęła się najszerzej jak umiała i podeszła do Kir, leżącej na piasku. 
- Ja natomiast jestem Smoczym Jeźdźcem - pochyliłem się w dół, spoglądając spod moich brązowych włosów, na zaciekawione dziewczyny. Zaśmiałem się pod nosem. 
- Smoczy Jeźdźcu, mógłbyś na chwilę? - przedrzeźniała mnie Meg, pociągając za ucho w stronę smoczycy. Posłusznie podreptałem za nią. 
    Gdy byliśmy dość daleko od Gerdy i Hyron, nachyliłem się do Armin. 
- Gerda jest bardzo ładna - mruknąłem do jej ucha. W odpowiedzi usłyszałem szczery śmiech czarownicy. 
- Podoba ci się? - zapytała, prostując moje rozmyślania o tajemniczej przyjaciółce siostry Meg. 
- Chyba tak - podrapałem się po głowie, na znak bezradności. - Co mam zrobić? 
- Hmmm - przybrała pozę myśliciela - zaczekaj. Coś mi się wydaje, że ty również wpadłeś w oko, Gerdzie, także więc, bez spiny Smoczy Jeźdźcu - zdrowo walnęła mnie w ramię - dasz sobie rady!
    Uśmiechnąłem się przelotnie do dziewczyny, po czym mocno ją przytuliłem. 
- Dziękuję Meg. Nie wiem co bym bez ciebie zrobił - Na moje słowa brunetka zadrżała. Policzki jej pokrywały maleńkie kropelki. Ukryła twarz w dłoniach, a ją tylko objąłem. Nie wiedziałem dlaczego tak zareagowała, lecz chciałem być przy niej, tak po prostu. 
    Skoro na mojej rodzinnej wyspie mi się nie udało, może chociaż teraz mi się uda.

*Valhalla/Narrator*      

    Delikatne rysy asgradzkich gór oraz obszerne, prawie, że przeźroczyste morze to było tylko jeden znak – zbliżanie się do Miasta Bogów. Niestety oprócz pięknego krajobrazu panował tu ogólny chaos i zamęt. Każdy bał się wyjść poza mur własnego domu czy ulicy. Prawdopodobieństwo spotkania jakiegoś Mrocznego Elfa, było tak ogromne jak rozległe oceany świata. Jeśli przerażające było ich spotkanie, to jeszcze bardziej, oczywiście, było schwytanie biednego asgardzieckiego mieszkańca lub – co gorsza – zmarłej duszy. Najeźdźcy traktowali zmarłych okropnie, bez litości, a to tylko z jednego powodu. Chcieli ich wytępić w najgorszy sposób, żeby w czasie Ragnaroku, Thor miał mało pomocników do walki z Lokim. Nikt jednak nie wiedział, że podstępne Elfy, sprzymierzyły się z wygnanym księciem, przybranym synem Odyna. A taka armia, Mrocznych Elfów, Olbrzymów z Jotunnheim (czyt. Jotunhajmu) i innych pomocników boga psot, nie była zbyt zadowalająca.

    Astrid niechętnie zsunęła się z grzbietu Nocnej Furii, by po chwili wpaść w ramiona Uwera. Młody wiking mocno przytulił się do wojowniczki, co blondynka przyjęła z nieoczekiwaną radością. Bardzo lubiła chłopaka, miała w nim duże wsparcie, chodź wydawał się on, zamknięty w sobie.

- Już myślałem, że coś ci się stało – szepnął gorączkowo, odsuwając od siebie niebieskooką. Lekko się do niej uśmiechnął, wypuszczając jej ciało z uścisku. Pewnym krokiem podszedł do siedzącego na ziemi smoka, by pogłaskać go za uchem. Szczerbatek z miłą chęcią przyjął dawkę pieszczot.

- Spokojnie, jestem cała – wykonała ruch ręką, jakby chciała się zaprezentować – jak widzisz.

- Cieszę się. Jak poszukiwania? Znaleźliście coś ciekawego? – zapytał, unosząc brew do góry. Usiadł na ziemi tuż obok smoka, kładąc sobie jego głowę na kolanach. Dziewczyna usiadła naprzeciw nich.

- Praktycznie nic. Lataliśmy z kilka godzin, lecz wszyscy jakby wyparowali – Astrid żywo gestykulowała rękami, chcąc podkreślić wszystkie emocje. Wiking zaśmiał się pod nosem, a Mordka mu zawtórował. – To takie śmieszne? – prychnęła ze zdenerwowaną miną. Odwróciła się do nich tyłem, udając obrażenie. Nocna Furia natychmiast wstał, delikatnie liżąc twarz blondwłosej. Hofferson pogłaskała go po łebku, powtórnie się obracając.

- Kobiety – mruknął Uwer, z udawanym zażenowaniem przejeżdżając po twarzy ręką.

- No ej! – Dziewczyna rzuciła w niego małym kamyczkiem, leżącym koło jej stóp. Chłopak zrobił minę, biczowanego niewolnika, a po chwili cała trójka wybuchnęła śmiechem. Oczywiście Szczerbatek rechotał po swojemu.

- Byliście w Asgardzie? – zapytał, gdy już się uspokoili. Blondynka momentalnie spoważniała. Północny wiatr rozwiał uwolnione spod ciasnego warkocza, kosmyki złotych włosów.

- Chciałam – przerwała, spoglądając ostro na Szczerba, na co on tylko wzruszył skrzydłami, jak człowiek. Na chwilę przez głowę Astrid, przeleciała myśl o wesołym smoku i jego ukochanym jeźdźcu, który na pewno nauczył swojego pupila ludzkich zachowań. Natomiast dla Uwera, było to nie pojęte, że zwierzęta – a tym bardziej – smoki, mogą przejąć tak dużo ludzkich cech – lecz Szczerbatek uznał, że to nie najlepszy pomysł i wylądowaliśmy na małej wyspie Sif, położonej niedaleko Asgardu – Blondynka uznała, że lepiej teraz nie mówić wikingowi o mowie smoka, ponieważ coś tak niebywałego mógłby przyjąć za dziwne lub nierealne. Przecież i tak by go nie usłyszał, a Astrid nie miała na to żadnych dowodów. Wtedy Uwer mógłby ją uznać za niezrównoważoną psychicznie i od razu wydać w łapy Mrocznych Elfów. Tego chciała uniknąć, za wszelką cenę.

    Chłopak pokiwał głową na znak, że rozumie. Na chwilę zamyślił się, lecz dłoń blondynki wyrwała go z transu.

- A u ciebie działo się coś ciekawego? – spytała, przywołując Szczerbatka do siebie. Smok niechętnie oderwał się od ciepłe ręki wikinga i podbiegł do wojowniczki.

- W sumie to nic. Spotkałem się tylko z Friggą, a ona powiedziała mi, żebyśmy przylecieli do niej, na spotkanie z samym Odynem – powiedział Uwer to z taką obojętnością, jakby spotkanie Wszech Ojca, było rzeczą zwyczajną.

    Dziewczyna wybałuszyła oczy, otwierając usta ze zdziwienia.

- To dopiero teraz mi o tym mówisz? – warknęła poirytowana zachowaniem rudowłosego. Pośpiesznie wstała, wskakując na siodło smoka. Ciemnooki popatrzył na nią z politowaniem.

- Powiedziałbym ci wcześniej gdybyśmy mieli od razu tam do niego lecieć – wyjaśnił, podając jej rękę gdy schodziła z grzbietu Furii. – Więc spokojnie, Frigg mówiła, żebyśmy się stawili do pałacu oddalonego od Asgardu, o jakiś dzień drogi. Mamy być tam jutro dwa kwadranse po zachodzie słońca – powiedział.

- Niech ci będzie – burknęła w odpowiedzi Astrid, powtórnie wchodząc na gotowego do lotu Szczerbatka. Gdy smok wyczuł, że jego jeźdźczyni siedzi w siodle, wystrzelił jak z procy, zostawiając zaskoczonego wikinga na ziemi.

    Blondynka krzyknęła głośno w białe chmury, przytulając się do rozgrzanej szyi przyjaciela.

- Dziękuję, że jesteś.

*Berk/Narrator*

    Sączysmark ze zrezygnowaniem spuścił głowę w dół. Nie dość, że sam dał się złapać to jeszcze zostawił Szpadkę samą sobie, narażoną na pewne niebezpieczeństwo ze strony najeźdźców. Miał żal do samego siebie, że tego nie przewidział, nie kazał jej wracać do Schronu czy po prostu uciekać. Gdyby najpierw pomyślał, Thorston byłaby bezpieczna siedząc z innymi wikingami w ukryciu. Ale nie, on ją zostawił na pastwę losu, bez żadnej opieki. Jestem fatalnym przyjacielem, pomyślał w duchu. Czy tylko przyjacielem? Teraz wiedział, że to za trudne pytanie. Nie miał wątpliwości, że czuje coś do bliźniaczki, lecz nie wiedział co. Miłość? Szacunek? Czy tylko chwilowe zauroczenie? Tyle pytań krążyło po jego głowie, a nie miał znikąd pomocy, by na chodź jedno odpowiedzieć. Pozostawało mu tylko czekać, aż będzie mógł na spokojnie porozmawiać z Szpadką. Jednak wiedział, że ta rozmowa na pewno szybko nie nadejdzie, z czego nie był zadowolony. Wolał od razu wszystko załatwić, by to cholerne sumienie przestało go dręczyć. Chciał ją zobaczyć całą i zdrową, nieważne gdzie i przy kim. Ważne, że teraz.

    Śledzik, który leżał tuż obok niego, związany grubymi sznurami, przekręcił się w bok. Dopiero teraz Jorgenson spostrzegł, że jego przyjaciel ma dość dużą ranę na brzuchu. Wyglądała na świeżą, ponieważ wciąż kapały z niej kropelki krwi. Blondyn zawył lekko z bólu, na co oboje otrzymali surowe spojrzenie strażnika, który ich pilnował. W tym momencie Sączysmark, miał wielką ochotę wstać i nawrzucać mu co nim myśli, lecz na razie musiał trzymać język za zębami. Gdyby spróbował pisnąć chociaż słówko, nieprzyjaciele by ich zabili.

    Brunet szybko oderwał kawałek swojej brązowej tuniki z ramienia, przykładając ją do rany Ingermana. Następnie zerwał z siebie całą koszulę, obwiązując nią Śledzika. Kiedyś nauczyła ich tego Gothi, bo musieli mieć przymusową lekcję medyczną. Wtedy bardzo się na niej nudzili, ale jak się teraz okazało, lekcja ta była bardzo przydatna.

    Jorgenson podszedł do krat.

- Mój przyjaciel potrzebuje naszej szamanki. Wykrwawi się jeśli ona mu nie pomoże – powiedział, lecz nie dostał żadnej odpowiedzi. – Słyszysz co do ciebie mówię? – zapytał, podnosząc ton głosu.

- Zamknij się! – warknął oschle strażnik, jednak na wikingu nie zrobiło to wielkiego wrażenia.

- A daleko mam gdzieś to twoje „zamknij się” – zrobił cudzysłów w powietrzu, wykrzywiając usta. – Potrzebujemy pomocy lekarskiej, już! – krzyknął, a dopiero po chwili pożałował swoich czynów.

    Żołnierz wstał i otworzył kraty więzienia. Siłą wytargał z niej Sączysmarka, a do pomocy przyszło jeszcze czterech innych. Wszyscy zaczęli bić i kopać młodego Jorgensona. Otrzymywał serię ciosów w brzuch oraz w twarz. Jednak cierpliwie znosił ból jaki mu zadawano. Czuł się okropnie, krew wypływała z jego ust, brwi i nosa. Obydwie nogi zdołali mu wykręcić, na końcu łamiąc. Ból był nie do wytrzymywania. Brunet spojrzał oczami pełnymi łez, na leżącego w celi, Śledzika. Chciał mu tylko pomóc, lecz nie dał rady. Po twarzy blondyna również spływały strumyczki słonej cieczy. Nie mógł dłużej patrzeć na torturowanie przyjaciela, na jego cierpienie. Chodź sam czuł, że jego koniec już nadchodzi, ostatnimi siłami, wykrztusił tylko jedno słowo, w kierunku wikinga.

- Przepraszam – padł na ziemię, zamykając ostatecznie oczy. Na ten widok z gardła bitego, wydobył się okrzyk żalu i straty. Straty kolejnego wikinga, wojownika... i przyjaciela.

    Szpadka siedziała w stodole, prawie w ogóle się nie ruszając. Nie chciała swoją osobą wydać chodź jednego głosu, wiedziała jakie byłyby tego konsekwencje. Podciągnęła nogi pod brodę, chowając głowę między kolanami. Czuła dziwną, wewnętrzną pustkę. Teraz brakowało jej Sączysmarka, który przytuliłby ją i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Jednak teraz wojowniczka wiedziała, że nic nie będzie dobrze. Została sama, inny wikingowie są w Schronie, a kilku innych śmiele, krąży po wiosce. Czy miała odwagę by coś zrobić? W tej chwili, czuła się bezradna, jak nie ta Szpadka na co dzień. Odczuwała wstyd, bo bała się śmierci, nie chciała umierać ani chronić własnej wioski. Co by powiedział jej dziadek – Ponurykłos Thorston? Że jest słaba, że nie jest wikingiem, że nie zasługuje na dom Thorston’ów! Bliźniaczka wiedziała o tym, jak o niczym innym.

    Blondynka powoli wstała z ziemi, poprawiając hełm, spoczywający na jej głowie. Odważnie pochwyciła topór Jorgensona w swoją niewielką dłoń. Otarła wszelkie łzy, przybierając groźny wyraz twarzy.

- Dasz sobie rady – przekonywała się, gdy stała u drzwi wyjściowych – jesteś wikingiem! – wykrzyknęła, popychając wrota i z głośnym okrzykiem, wybiegając z budynku. W fali adrenaliny zamknęła oczy, na ślepo wymachując bronią w powietrzu. Po chwili poczuła, że jest wciągana ponownie do stodoły, a z jej ręki zabrano topór.

- Co jest? – ucięła, widząc zdenerwowanie malujące się na twarzy wodza. Ucichła, spuszczając głowę.

- Czy ty Szpadka, oszalałaś?! – krzyknął Stoik, lecz został, gestem ręki uciszony przez Pyskacza. Nieśmiało spojrzała na stojących przed nią wikingów. – Jest ktoś jeszcze z tobą? – dodał po chwili, wyraźnie uspokojony.

- Nie, to znaczy tak – szepnęła, podnosząc wzrok na Ważkiego. – Byliśmy we trójkę, ja, Śledzik i Sączysmark. My podsłuchaliśmy rozmowę innych o ich powrocie do wioski, więc też chcieliśmy im pomóc i ocalić ciebie oraz Pyskacza – Rudobrody zdziwił się na jej słowa, a jego serce zalało szczęście, bo nawet najmłodsi chcieli mu pomóc. Lepszych wikingów nie mógł sobie wymarzyć.

- To gdzie oni są? – wtrącił się do rozmowy Maron. Jego niebieskie oczy zaświeciły troską o młodych wojowników.

- Śledzik poszedł na zwiady, a my ukryliśmy się tutaj. Potem Sączysmark – urwała, a jej oczy wypełniły się łzami. Wandale z wyczekiwaniem, czekali, aż ujawni im całą prawdę – wyszedł by poszukać Śledzika. Zostałam tu sama, a on już długo nie wrócił – Wypowiedź bliźniaczki, przerwał przeraźliwy, donośny krzyk, należący do jednej osoby – Sączysmarka.

    Jorgenson w jednej chwili pobladł, a następnie zerwał się do biegu, szeptając tylko:

- Synku…

~*~

nie miałam innego pomysłu na tytuł...

~ SuperHero *.*