35. Upadek nową szansą.

Piosenka do rozdziału ^^


    "Każdy potrzebuje trochę nadziei. Nawet najbardziej zatwardziałe serca. To jedyna podstawa, dla takiej osoby, że ma jeszcze sens budzić się do życia"

Przetarłem lecącą krew z wargi, uśmiechając się pod nosem. Wspominałem nasze chwile wspólnie spędzone, nasze rozmowy, tułaczki, ucieczki, zabawy. Jak zabierał mi gacie, jak łowiliśmy razem ryby, jak przyglądaliśmy się tańczącym iskierkom ognia przed snem. Wszystko robiliśmy razem. Razem żyliśmy, razem umieraliśmy, razem cierpimy, razem nienawidzimy, razem kochamy tylko siebie. Nikogo innego, nikt nie zasłużył na naszą miłość, nasze uczucia. Nawet Astrid. Obojgu nam w pewnym sensie zależy, lecz nie potrafimy już kochać, bynajmniej ja. To przez tą osadę straciłem tą możliwość. W chwilach słabości dziękuję im, bo tylko dzięki nim jestem jaki jestem i jakie prowadzę życie. Lepszego nie mógłby sobie wymarzyć, wszystko dzięki nim.

    Dzisiaj na statku panowało ogólne zamieszanie. Wiem, bo rozmawiałem ze strażnikiem, no i trochę wyłapałem od Dragusia na porannych torturach. Nie chciał za bardzo mówić, ale nie dziwię mu się, ma tyle na głowie, a jest sam. I to jeszcze z takim mózgiem, to naprawdę trzeba mu współczuć, jak nic. Dobra, to było za bardzo sarkastyczne, nawet jak na ciebie Czkawka, mruknąłem do siebie w myślach. Aj, jeszcze trochę i na serio będą mogli mnie uważać za ludzika ze zrytą psychą.

- Ha ha ha – szepnąłem cichutko, rysując kółka na ziemi z mojej krwi z łydki. Nagle wpadłem na genialny plan. Wstałem o własnych siłach, choć sprawiało mi to o wiele więcej trudności niż przypuszczałem. Podtrzymałem się krat i pokuśtykałem do dość dużej ściany, naprzeciw wyjścia z celi. Była idealnie gładka, bez żadnych dodatkowych skał. Zmierzyłem odpowiednio wymiary, protezą wyszlifowałem nierówne uszczerbki, które i tak się znalazły. Ustawiłem się pod dobrym kątem, przystawiłem kciuk w odległości od ściany.

- Idealnie – mruknąłem, zaczynając swoje największe dzieło. A co takiego tworzę? Otóż postanowiłem swoją jakże drogocenną krwią, namalować… Dragusia. Jestem niemalże pewny, że mu się spodoba. Jego postawna sylwetka będzie się dumnie prezentować, a za nim namaluję Nocną Furię ze mną na grzbiecie, jak mu machamy na pożegnanie. To będzie wspaniałe, istne arcydzieło.

    Po kilku godzinach pracy, zdążyłem narobić sobie paru gapiów. Dwóch strażników stało, patrząc na moje płynne ruchy, kreślące uważnie każdą część mojego wroga. Nie mogłem nic pominąć, musi być tak rzeczywisty, tak jakby to on sam stał przy ścianie i wpatrywałby się we mnie, szydząc z mojej niemocy. To okropne, że nawet wróg wyśmiewa się z ciebie. Nie chce żyć.

    Skończyłem gdy się już zmierzchało, a strażnicy odeszli. W czasie pracy, powiedziałem, że maluje Drago, a oni o nic więcej już nie pytali. I dobrze. Nie miałem zamiaru więcej im opowiadać. Jeszcze raz spojrzałem na czerwono-krwiste naścienne malowidło i z błogim uśmiechem, zamknąłem oczy.

    Zbudził mnie przeraźliwy krzyk. Znajdowałem się w kotlinie, tej samej co kilka lat temu. Siedziałem cały i zdrowy, przyglądając się małemu jeziorku i błyszczącym złotym włosom. Chwila? Czy to może być ona? Siedziała na brzegu, opierając głowę o kolana. Wydawała się smutna, przygnębiona. Co chwilę wycierała łzy z policzków, kartkując brązowy notatnik z Nocną Furią na okładce.

  To mój pamiętnik?

    Chciałem się odezwać, podejść do niej, lecz nogi miałem jakby przyszpilone do ciemnego gruntu. Próbowałem się ruszczyć, krzyczeć, zrobić cokolwiek. Niestety na nic, zdały się moje usilne nawoływania, staranie się o zwrócenie jej uwagi. Siedziała dalej, szlochając. Czy mogłem coś zrobić? Czy pragnąłem? Czy w ogóle istnieję?

   Obudziłem się ponownie, tym razem od razu rozpoznając szkarłatną podobiznę Krwawdonia. Patrzył na mnie, wytężając wzrok. Szukał mnie, szukał, ale już nie odnajdzie. Mnie nie ma, ja uciekłem. Wstałem z posłania, lecz natychmiastowo tępy ból w plecach dał o sobie znać. Był niczym elektryczny węgorz, wijący się wewnątrz moich mięśni. Pozbawiał mnie szybszych ruchów, ale postanowiłem całą siłą umysłu, go zignorować. Nie dałem po sobie poznać, że nawet w najmniejszym stopniu coś mnie boli. Podszedłem do krat i wyciągnąłem rękę, by sięgać do kluczy strażnika, który położył się akurat pod moją celą. Krótki brzdęk starego zamka i już byłem na wolności. Jeszcze raz rzuciłem okiem na jego portret i ledwo widoczny napis: Dla najlepszego Dragusia. Mam nadzieję, że się spodoba. Smoczy Jeździec. Uśmiechnąłem się i przeskoczyłem nad śpiącym strażnikiem.

   Wyszedłem z głównego więzienia i postanowiłem odszukać mojej broni. Czymś w końcu muszę uratować moją Mordkę, prawda?

- Oj Drago, Drago – powiedziałem do siebie, kręcąc z niedowierzaniem głową. Czasami naprawdę nie wiem jak można być, aż tak tępym – czy ty się jeszcze nauczysz? – zapytałem, biorąc do ręki Piekło. Znajdowało się w małym pomieszczeniu, naprzeciw wyjścia z głównego wiezienia. Pozostało w nienaruszonym stanie, to też, bardzo szybko ruszyłem do najbliższego strażnika. Zatkałem mu usta ręką i przyłożyłem broń do szyi.

- Gdzie jest mój smok?! – warknąłem, wbijając w niego przenikliwe zielone spojrzenie. Milczał, ale po krótkiej chwili sam dowiedziałem się gdzie przechowywane są smoki. Donośny pomruk Furii, rozniósł się echem po korytarzu, powodując szeroki uśmiech na moich ustach – Już nie ważne – mruknąłem do strażnika i poderżnąłem mu gardło. Krew wypłynęła bardzo szybko, a żołnierz odszedł na moich rękach do Odyna, albo raczej do krainy Hel.

    Podążyłem w stronę nadbiegającego głosu. Dotarłem do drewnianych drzwi, przez które z łatwością przeszedłem. U stóp wielkich schodów, w łańcuchach znajdował się Szczerbatek. Łzy potoczyły mi się po umęczonej twarzy, widząc zdrowego przyjaciela. Chciał zaryczeć, ale mu nie pozwoliłem. Dopiero gdy się uwolnimy, dopiero wtedy.

    Szybko dobyłem Piekła i starałem się przepalić łańcuchy, krępujące jego czarne ciało. Uśmiechał się do mnie lekko, pytając czy wszystko w porządku. Odpowiadałem, że tak, ale jak to Szczerbatek, kręcił z niedowierzaniem głową. Śmiałem się tylko delikatnie tak, żeby nie naruszyć żadnej z ran. Kręciłem się przy tym niemiłosiernie, nie mogłem przecież, teraz siedzieć i opatrywać się. Muszę uratować przyjaciela.

    Po prawie godzinnej robocie, pierwszy łańcuch pękł, wydałem z siebie ciche jęknięcie. Dziwiło mnie to, że jeszcze żaden ze strażników nie zauważył mojej nieobecności w celi, żołnierza z poderżniętym gardłem i nie wywołał alarmu. Dla mnie dobrze, ale taka niepewność jest najgorsza. Drago może oczekiwać, aż się zmęczę i dopiero wtedy zaatakować. Wie, że i tak jestem dostatecznie zmęczony i wycieńczony jego torturami. Byłem dla niego łatwy celem.

    Moje szczęście nie trwało niestety długo. Zaraz po kwadransie od ucięcia przed ostatniego łańcucha, w sali zebrało się kilkudziesięciu wikingów. Mieli tarcze, włócznie, topory, miecze i maczugi. Wszyscy z groźną miną, patrzyli na moją pracę, a Szczerbek warczał na zgromadzonych. Nie przejmowałem się ich obecnością, a tylko dalej mocowałem się z ostatnim żelaziwem. Gdy wreszcie pękł, usłyszałem chrząknięcie, przesycone złością i nienawiścią. Ten głos rozpoznam wszędzie, nawet na końcu świata.

- Nie przeszkadzamy? – warknął Drago, wysuwając się przed szereg swoich popleczników. Uśmiechnąłem się do niego.

- Skądże, idioto – rzuciłem, dając znak Szczerbkowi, żeby się szykował do lotu i ataku. Zaraz zrobi się tu bardzo ciemno i gorąco.

- Brać go! – krzyknął Krwawdoń, a ja tylko chwyciłem się za brzuch, udając, że padam przed nim na kolana. Po policzkach popłynęły mi łzy, kiedy położyłem się na ziemi. Oczywiście wszystko dla zdobycia czasu, musimy mieć go dużo, jeśli już chcemy uciekać. Drago zdziwił się, ale jednak cień zadowolenia, przeszedł po jego twarzy. Myślał, że wygrał. Jego niedoczekanie.

- Widzicie? – Pokazał na mnie palcem, zebranym – Tak kończą ci, którzy ze mną zaczynają – Po pomieszczeniu rozniosły się brawa, okrzyki i śmiech. Szydzili ze mnie i wszystkich moich poprzedników. Cóż za debile, doprawdy.

- Tak myślisz?! – krzyknąłem, gdy skoczył do mnie Szczerbatek i wystrzeliłem z Piekła zapas gazu Zębiroga. Strażnicy jak i Krwawdoń, na chwilę pogrążyli się w gęstej, zielonej mgle, nawołując siebie po kolei. Zaśmiałem się i wznieśliśmy się ponad całą chmurę. Poszybowaliśmy jak najszybciej do drzwi, a gdy tam byliśmy, podpaliłem gaz, a mój smoczek zaryglował wrota. Nastąpił wybuch, lecz nas nie dosięgną, gdyż byliśmy u wylotu z jego statku.

    W mgnieniu oka, wylecieliśmy przed ogromną eksplozją, która pochłonęła połowę statku. Jak się okazało, obok sali, w której przetrzymywali Mordkę, był skład amunicji. Przez wybuch, iskra dostała się również i tam, powodując rozwalenie olbrzymiego statku Drago w strzępy. Byłem zadowolony, a Szczerbatek splunął plazmą, w jeszcze całe mniejsze stateczki. Odlecieliśmy ku chmurom, unikając strzał i sieci, które próbowały nas złapać.

    Mocno przytuliłem się do ciepłej skóry przyjaciela. Nareszcie go widzę, jest cały i zdrowy, żyje. To najlepszy dzień, od przeszło dwóch tygodni. Nie mogę przestać się uśmiechać, gdyż nareszcie jesteśmy razem. Razem na zawsze. Nic już nam nie przeszkodzi by cieszyć się sobą. To mój przyjaciel. Mój i tylko mój.

*Tydzień później*

    Wracaliśmy właśnie z Wyspy Głębokich Jezior, gdyż udało nam się przez miniony tydzień, zawrzeć pokój między ludźmi a smokami. Poszło bardzo szybko i sprawnie, tylko dlatego, że ci ludzie nigdy nie walczyli z tymi skrzydlatymi stworzeniami. Jedni mieszkali po jednej stronie wyspy, drudzy po drugiej. Nie przeszkadzali sobie, ale lepiej żyć w symbiozie ze smokami, bo to tylko same korzyści. Teraz wikingowie sprawniej mogą polować na zwierzynę albo łowić ryby. W razie niebezpieczeństwa skrzydlaci przyjaciele ich obronią. Przylecimy w odwiedziny za miesiąc, sprawdzając jak się mają nasze działania. Jestem pewien, że wszystko będzie w porządku.

    Lecieliśmy nad Wschodnimi Krańcami, aż zauważyłem łódkę wolno kołyszącą się na wietrze. Postanowiliśmy podlecieć do niej, ktoś może potrzebować pomocy. Z szybkością Nocnej Furii, znajdowaliśmy się nad wrakiem łódki. Oczom nie mogłem uwierzyć. Na łódce leżała… Meg! To ona, tak. Była nieprzytomna, dlatego szybko zeskoczyłem z Szczerbka i chwyciłem ją w ramiona. Była taka blada, bezbronna i krucha.

    Od razu skierowaliśmy się na Smoczą Wyspę, do mojego domu. Tam mam lekarstwa, a po za tym, muszę chociaż spróbować ją obudzić.

- Szybciej Mordko, szybciej – szeptałem rozpaczliwie, głaszcząc smoka po głowie. On również był zmartwiony jej stanem, dlatego leciał tak szybko jak potrafił. Machał swymi potężnymi skrzydłami, wywołując duży podmuch wiatru. Byliśmy niedaleko, choć czułem, że nie ma już czasu, że ona odeszła.

    Po kilkunastu minutach, morderczego strachu, dotarliśmy do domu. Zeskoczyłem na miękki piasek, biegnąc ile sił do jaskini. Wpadłem jak oszalały, kładąc nieprzytomną Megarę na łóżku. Gorączkowo szukałem ziół, lecz jak na złość wszystkie się skończyły. Kląłem pod nosem, wołając Szczerbatka. Kazałem mu ją pilnować, a sam pobiegłem do lasu.

- Będę ostrożny – rzuciłem, widząc przerażenie w oczach mojego przyjaciela. Wiem, że się o mnie martwi, ale muszę się spieszyć. Nie wybaczyłby sobie, gdyby Meg coś się stało.

    Zmierzchało się, gdy w końcu zmęczony wbiegłem do domu. Mordka siedział przy łóżku dziewczyny, liżąc jej twarz.

- Ma gorączkę – powiedział, a ja czym prędzej zacząłem przygotowywać lekarstwo. Ręce mi się trzęsły ze zmęczenia oraz ze strachu. Nie mogę pozwolić, żeby coś jej się stało.

    Noc była okropna. Nie spałem w ogóle, tylko siedziałem przy niej. Trzymałem w dłoniach jej malutką dłoń, szeptając:

- Będzie dobrze, nie opuszczaj mnie.

    Niestety wraz z kolejnymi minutami moja nadzieja gasła, jak płomień na palenisku już ledwo co się tlący. Łzy płynęły po moich rozgrzanych policzkach i szczypały w rany na twarzy. W środku wszystko skręcało mi się z cierpienia. Obserwowałem bacznie jej nieruchomą, trupią bladą twarz, oczekując jakiejkolwiek reakcji o jej stanie. Pozostawała głucha na moje prośby, błagania. Jakby nie chciała mnie słuchać, choć mówiłem do niej caluteńką noc. Zasychało mi w gardle, ale przełykane słone łzy, choć trochę wilżyły nadwrażliwe gardło. Okropnie martwiłem się jej stanem zdrowia. Nie przebaczyłby sobie, gdyby się nie obudziła. Nie umiałby żyć, wiedząc, że jej nie pomogłem, nie uratowałem. Była moją bliską przyjaciółką, kochałem ją. Była moja nadzieją na lepsze życie w Berk, na nowe szczęście po śmierci mamy, na wszystko. Była inna, zawsze mi pomagała. Gdy jej potrzebowałem, próbowała mnie rozweselić, słuchała i doradzała we wszystkich sprawach. Była moją pierwszą przyjaciółką, pierwszą prawdziwą siostrą, której nigdy nie miałem, choć moja matka spodziewała się drugiego dziecka. To miała być dziewczynka. Lecz niestety, po tej nocy, wszystko się zmieniło. One odeszły przez tych ludzi. Kiedyś się zemszczę, pokaże im, będą cierpieć, będą martwi.

- Obiecuję ci to mamo – szepnąłem w gwiazdy.

    Szczerbatek podszedł do mnie. Był smutny tak samo jak ja.

- Ona… odeszła – powiedział tak cicho, jak szum wiatru. Wiedziałem o tym, a łzy wciąż kapały na jej szyję. Nie wybaczę sobie, nigdy – Powinniśmy…

- Wiem – mruknąłem, pakując do torby strzałę – wiem…

    Leciałem trzymając ją w ramionach. Odlatywaliśmy na daleką wyspę, jak najdalej. Wciąż płakałem, tuliłem ją do piersi, wspominałem stare czasy, żegnałem się z nią. Nie wiem jak teraz będzie wyglądało moje życie, zupełnie inne, szare i puste. Takie jak po stracie Szczerbatka. Tylko, że to Astrid mi pomogła po jego śmierci, a po jej – Meg. Teraz mam tylko Szczerbatka, tylko on mi pozostał. Astrid to przeszłość, zamknięty rozdział w moim życiu. Coś co się nigdy już nie zdarzy, nie powróci. Tego już nie ma. To boli, ale to prawda. Wybrała inne życie, ja też. To koniec. Został Szczerbatek, wierny przyjaciel do samego końca. Kocham go. Została mi też Megara, ale niestety odeszła, jej duch i ona również.

    Klęknąłem na ziemi, kładąc sobie jej ciało na kolanach. Szczerbatek siedział tuż obok mnie, a z naszych zielonych oczu, leciały gorzkie łzy.

- Przepraszam Meg, przepraszam. Teraz zaczynam kochać, teraz zaczynam wszystko od nowa, teraz… brakuje mi ciebie. Wybacz, że nie dotarłem na czas, wybacz, że to wszystko potoczyło się w ten sposób. Kocham cię, naprawdę kocham, siostrzyczko… Błagam, powiedz coś, nim odejdziesz stąd…

~*~

Hej kochani :* 

Nie zapowiedziany, na pełnym spontanie napisany i zadedykowany mojej ukochanej Vicky <3 

Z OKAZJI 35 ROZDZIAŁU, MOŻECIE ZADAWAĆ MI PYTANIA W KOMENTARZACH! (na wszystkie odpowiem). Pytajcie o co chcecie, bo to jedyna taka okazja :* 

Życzę Wam jak najlepszych świąt Bożego Narodzenia. Choć ja ich w ogóle nie czuję, wierzę, że Wy tak. Spełniajcie swoje marzenia w nadchodzącym roku, nie bójcie się mówić tego co myślicie, kochajcie, bo ludzie tak szybko odchodzą. Wierzcie w siebie, w swoje talenty i zalety. Ja Was kocham! <3 Wesołych Migdalisk :* 

(słodki Czkawek i Szczerbuś :* jej, kocham tę krótkometrażówkę, a Wy? <3)

Dla Nas - Fanów 

P.S. Tworzyłam dla Was niespodziankę, ale nie dam rady, więc przepraszam. Wynagrodzę Wam to przy najbliższej okazji... :*

And I'm saying goodbye :*

~ SuperHero *.*