43. Brak wszelkich odczuć.

Cały rozdział, tylko przy tym


    "Nie boję się śmierci. Nie boję się niczego, co prowadzi do lepszego świata. Nie obawiam się tego, że Odyn zawezwie mnie do swojej komnaty, żebym mógł być wolny"

Rzucił mną o ścianę, przez co usłyszałem ciszy trzask w lewej ręce. Świetnie. Złamana.

    Uniosłem twarz lekko, żeby zobaczyć czy już sobie poszedł. Jeszcze stał, trzymając w żelaznej ręce, długą włócznię, którą posługiwał się do bicia swoich żołnierzy lub smoków. Patrzył na mnie z nienawiścią, gniewem i wielką ochotą, wbicia trzymanego narzędzia w me chłodne serce. Wystawiłem mu język, z dezaprobatą kręcąc głową. Zaśmiał się donośnie, odchodząc w ciemny korytarz, prowadzący do wielkiej hali, skąd nas zabrano.

    Szczerbatek w sekundzie był przy mnie, troskliwie patrząc mi w oczy. Blado uśmiechnąłem się do niego, wstając na równe nogi. Spoglądnąłem na śpiące smoki, głaszcząc prawą dłonią, ciemne łuski mojego przyjaciela. Czasami zastanawiam się, co bym bez niego zrobił. Zapewne zginąłbym od ciągłych ataków bandy Smarka lub wyładowań gniewu mojego ojca. Złość ścisnęła moje serce, gdy przypomniałem sobie jedną taką sytuację, która utwierdziła mnie w przekonaniu, że ten co uchodzi za mojego ojca – nigdy nim nie był.

Miałem może około osiem lat. Wstałem, jak co dzień, wcześnie rano, w pośpiechu się ubierając. Dzisiaj zaczynałem, mój pierwszy raz w kuźni, mój pierwszy dzień jako czeladnika, mój pierwszy dzień z dala od innych wikingów. Bynajmniej tak mi się wydawało.

    Zbiegłem po schodach, rzucając krótkie "pa" w kierunku mojego ojca, który siedział zaczytany w gazetę i udawał, że mnie nie widzi. Wcale mnie to nie zdziwiło. Odkąd pamiętam, czyli od zawsze unika mnie jak ognia. Jestem jego wstydem, przekleństwem i wielką oznaką nienawiści, zesłaną przez samych Bogów. A ja niczego mu nie zrobiłem. Zawsze byłem na jego zawołanie, nie sprawiałem kłopotów. Co z tego, że parę razy coś zniszczyłem – każdy coś niszczy. On niestety wpadał w furię, wyżywając się na mnie. Krzyczał, bił, lecz gdy posuwał się za daleko, cudownym zrządzeniem samego Thora, Pyskacz wpadał do naszego domu, wołając mojego ojca i tym samym ratując mnie od gniewu wikinga. Byłem mu za to wdzięczny.

    Tak więc bez przeszkód wyszedłem z domu, spotykając się z niebywale chłodnym zachodnim wiatrem. Przewiał przez moje cienkie ubranie, powodując krótkie dreszcze na całym ciele. Otuliłem się futrzaną kamizelką i raźnie ruszyłem do kuźni, mojego jedynego przyjaciela i mentora. Nie było to daleko, zaledwie kilkanaście metrów od chaty, w której mieszkałem. Ucieszyłem się, bo wiedziałem, że na tak krótkiej trasie, wikingowie z mojego roku, nie dopadną mnie i bez przeszkód dostanę się do bezpiecznego, drugiego domu Gbura.

    Wszedłem bardzo powoli, cicho stąpając bo odrobinę zbutwiałych deskach, które tworzyły podłogę. Kropelki potu występowały mi na bladym czole, w miarę coraz dalszego zapuszczania się w głąb ciemnej kuźni. Głucha cisza wypełniała całe pomieszczenie, a od czasu do czasu, z jednego do drugiego kąta, przebiegł gruby szczur. Piskliwe trzaski desek, wydobywające się spod moich stóp, przyprawiały mnie o gęsią skórkę na karku. Odetchnąłem, czując, że coraz bardziej popadam w paranoję. Na próżno jednak, starałem się przekonać, że to zwykła kuźnia, prostego wikinga. Nie nawiedzone pomieszczenie, zmarłego przedwcześnie wojownika, którego potępiony duch, błąka się po zjedzonym, częściowo przez korniki, budynku.

    Donośny, potężny krzyk, przerwał panującą ciszę, a z mojego gardła, wydobył się przeraźliwy jęk. Po chwili usłyszałem śmiech, który był jedyną miłą rzeczą na tej wyspie. Z głębi zaplecza, wynurzyła się twarz Pyskacza, uśmiechniętego od ucha do ucha.

- Nie strasz mnie więcej – sapnąłem, podtrzymując się ściany. Po chwili jednak również się uśmiechnąłem – A więc, to tak przyjmujesz nowych czeladników? Strasząc ich? – zapytałem zadziornie, na co wiking tylko wzruszył ramionami.

- Tylko ciebie – mruknął rozbawionym tonem i rzucił mi, zrobioną przez niego, śmiercionośną broń – Miecz. Ostrzenie. Na zaraz – wydał swój pierwszy rozkaz, odchodząc powtórnie na zaplecze.

    Pokręciłem trochę kamiennym kołem, by nabrało prędkości i przyłożyłem srebrne narzędzie do kręcącego się koła. Pyskacz doskonale wiedział, że nie musi mi niczego pokazywać. Od dziecka przesiadywałem u niego, więc umiem większość rzeczy zrobić samodzielnie. Praktycznie czeladnikiem jestem już od czterech lat. Formalnie teraz – gdy skończyłem osiem – mogłem zostać uczniem. Jednakowoż nikt się tym nie przejmował, że pobierałem nauki w wieku czteroletnim. Bez problemu, więc Pyskacz nie będzie tracił czasu na pokazywanie mi różnych rzeczy. Wszystko wyjdzie, wszystkim na dobre.

    Z zaplecza dobiegł mnie ciepły głos kowala, śpiewającego przeróżne przyśpiewki. Sam zacząłem cicho nucić jedną pod nosem. Wiedziałem, że dobrze będzie nam się pracowało.

     Gdy mrok ogarnął całą Berk, mogłem wrócić do domu. Podsumowanie pierwszego dnia poważnej roboty? Kilka siniaków od przenoszenia koszów pełnych drewien, dwa rozcięcia na ręce spowodowane metalową maczugą, ból głowy od ciągłych pieśni kowala, mocno stłuczona prawa stopa, przez wylądowanie na niej, skrzynki pełnej różnego żelaziwa – nie było tak źle.

    Nie miałem nigdy pojęcia, że będąc tak poturbowanym i zmęczonym po ciężkim dniu, droga mierząca zaledwie trzy minuty do przejścia, będzie prawdziwą przeprawą z licznymi pułapkami, czekającymi na mnie, jak na swą ofiarę. Nawet zwykły kamień, którego niestety nie zauważyłem, stał się trudną przeszkodą, gdy potknąwszy się o niego, upadłem jak długi na ostry żwir. Kilka dodatkowych, niewielkich ranek na twarzy do kompletu. W wiadrze, stojącym przy studni, obmyłem twarz, patrząc na swoje blade i niezwykle wymęczone odbicie. Jeśli każdy dzień ma tak wyglądać – ja chyba podziękuję, za taką robotę.

    Doszedłem wreszcie pod dębowe drzwi, z westchnieniem je otwierając. Miałem tylko ochotę na rzucenie się na łóżko i szybkie zaśnięcie. Jednak nigdy nie mogę mieć tego, czego zechcę. Ledwo co doczłapałem do stromych schodów, prowadzących do mojego pokoju, do domu wpadł ojciec. Widziałem, że był mocno wkurzony. Na pewno, któryś z wikingów nie zrobił tego co do niego należało, ale to wystarczyło, żeby ojca, wprowadzić w stan nieokiełznanej furii. Szybko, zielonym spojrzeniem, zauważył mnie u podstawy schodów. W jego oczach migotała nienawiść, gniew i złość. Wiedziałem co to oznacza – nie pójdę dzisiaj tak szybko spać.

    Najpierw pod zasięgiem jego ręki, znalazła się niewielka siekierka. Dobył ją zaraz i cisnął w moją stronę z całą siłą. Szczęście, że pochyliłem głowę i śmiercionośna broń, wbiła się w ścianę za mną. Byłem zbyt wykończony, żeby uciekać, a jedyna droga ucieczki, była nieosiągalna. Dwoma krokami był tuż przy mnie i podniósł mnie za włosy do góry. Krzyknąłem z początkowego bólu, choć byłem pewny, że napotka mnie coś jeszcze gorszego. W przypływie mojego głosu, który tak bardzo zranił jego czaszkę, rzucił mną o podłogę. Kaszlnąłem dwa razy, modląc się bym nie zobaczył szkarłatnej cieczy, cieknącej po sinych wargach. Leżałem obok jego stóp, więc wykorzystując to, sprawnie kopnął mnie w brzuch. Uderzenie było tak silne, że aż poleciałem kilka metrów dalej, uderzając plecami o skrzynię z maczugami. Białe plamy zamajaczyły mi przed oczami i już prawie w ogóle nie mogłem dostrzec postury ojca. Jednak wyraźnie nie znudziło mu się to znęcanie, gdyż zaledwie kilka sekund później, poczułem przeszywający, okropny ból w lewej łydce. Zbierając całą swoją świadomość, rzuciłem okiem na kończynę, z której wystawała klinga od podręcznego sztyletu. Zaciskając zęby, wyjąłem go szybko, chowając za pas. Choć moja twarz umazana była krwią, z oczu płynęły mi ciężkie, gorące, słone łzy. Przełykałem je szybko i nawet już nie krzyczałem. Nie miałem siły na to, by pokazać jak bardzo cierpię. I fizycznie i psychicznie. Mój własny ojciec, który podarował mi życie wraz z matką, zabijał mnie powoli i sukcesywnie. Nie wiem co chciał przez to osiągnąć, szczerze przestało mnie to obchodzić. Miałem tylko nadzieję, że wreszcie uda mi się odejść z tego miejsca. Kochałem Berk, ale kiedyś. Teraz była dla mnie zwyczajną wyspą, nie różniącą się w ogóle od innych. Wyspą gdzie przeżyłem osiem lat swojego życia, będąc pośmiewiskiem wszystkich wikingów i wstydem własnego ojca.

    Po upływie może kilkunastu minut, ledwo co mogąc oddychać, złapał mnie na kołnierz zielonej, gdzieniegdzie rozdartej koszuli, której kolor zmienił się teraz na odrażający bordowy. Podniósł do góry i wlekąc jak worek, wyprowadził z mojego domu. Ostre kamienie boleśnie raniły moje plecy, co pozwoliło mi skojarzyć, że idziemy przez wioskę. Poprawka, on idzie, ja – wlokę się po gołej ziemi całym ciałem, będąc na jego łasce. Zamknąłem oczy, nawet nie siląc się utrzymywać ich otwartych. Pod ciężarem powiek, samoczynnie się zamykały, a już późna pora nie pozwalała, poznać gdzie się akurat znajdujemy.

    Szelest liści i łamanych malutkich gałęzi, jasno dawał do zrozumienia, że zdołał wyprowadzić mnie w szczery las. Zapewne chce mnie porzucić tu, gdzie nikt mnie nie będzie słyszał. Mój stan, łatwo można, by wytłumaczyć spotkaniem z dzikiem, a śmierć przez próbę walki z dzikim zwierzęciem. Zatrze w ten sposób wszelkie ślady swojej furii, wyładowanej na moim ciele. Nikt go nie posądzi, bo powie, że poszedłem do lasu, a jeśli ktokolwiek zmusi się do tego, by iść mnie poszukać, to znajdzie mnie zabitego przez jakieś "zwierzę". Smoka, wilka czy dzika. Żadna różnica – najlepsze alibi.

    Gdy przystanął nad wielką wyrwą, potrząsnął mną jak zabawką, chcąc sprawdzić czy żyję. Rozwarłem lepkie powieki, patrząc mu zakrwawionym spojrzeniem, prosto w oczy. On również patrzył na mnie, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. W jednej chwili podrzucił mnie do góry i mocno kopnął, bym spadł w kotlinę. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie, najpierw potłukłem się o wystające korzenie wielkich dębów, a potem obraz przewijał się dwa razy szybciej. Uderzyłem o ziemię, turlikając się kilkanaście metrów dalej. Trzymałem rękę na krwawiącej ranie i krzyczałem. Głośno, donośnie, mocno – dopóki głos nie uwiązł mi w gardle z bólu i wykończenia. Przez mgłę dojrzałem jeszcze, jego oddalającą się sylwetkę i szyderczy śmiech.

    Udało mu się. Pozbył się swojego jedynego, pierworodnego syna, swojego następcy – może być dumny. Dokonał tego, o czym marzył każdego dnia i czego pragnął najbardziej na świecie. Jego największy wstyd, odejdzie z tego świata, a on wreszcie będzie miał święty spokój. Nic nie wprowadzi go już w zły nastrój. On, wielki Stoik Ważki, skatował i pozostawił na śmierć, swoje własne dziecko.

    Nie znałem tego człowieka. Nie miałem do kogo powiedzieć "tato". Nie miałem już ojca.

    Odetchnąłem głęboko, patrząc Szczerbolowi w oczy. To bolesne wspomnienie, wypełniło jeszcze bardziej moje serce nienawiścią do tego człowieka. Nie wiem, jak mógł zdobyć się na coś takiego. Tak mnie potraktować, ale od samego początku czułem, że tylko mu zawadzam. Dzięki Szczerbatkowi, wyrwałem się z tego piekła, mogąc czuć tylko wolność i miłość najdroższego przyjaciela.

- Dziękuję Szczerbatku – wyłkałem cicho, przytulając się do zranionych skrzydeł smoka. On, jak to zawsze, objął mnie mocno, choć sprawiało mu to ból i również z jego zielonych oczu, popłynęły łzy.

    Trzymał mnie w swych "ramionach" jak równego sobie. Nie byłem lepszy, czy gorszy od niego. Byłem równy, taki jak on. Porzucony, wyśmiany, okaleczony. Od samego początku życia, cierpienie było naszym towarzyszem i nauczycielem. Nigdy nie zaznaliśmy prawdziwej, szczerej miłości od naszych pobratymców. Dlatego los skrzyżował nasze drogi, by dwie tak różne, a jednak tak podobne, dusze spokrewniły się ze sobą i już nigdy nie rozstały. Dano nam wspaniałą szansę, bo możemy kochać siebie nawzajem. Nikt inny nam tego nie dał. Ciepła, akceptacji i zrozumienia. O własne szczęście musieliśmy walczyć razem i to nas ukształtowało, i dało nam siłę.*

- Też cię kocham – odszepnął, mocniej zaciskając skrzydła.

*Berk/Narrator*

    Blondynka stała po środku, a dwanaście par oczu, bezlitośnie wlepiało w nią swoje spojrzenia. Od dobrej godziny młoda wojowniczka nie odezwała się, ani słowem do zebranej Rady. Stoik, tak samo jak Maron, tracił powoli cierpliwość, bo z chęcią wolałby położyć się spać, wcześniej wydając jakikolwiek wyrok. Lecz musieli ślęczeć przy stole, czekając, aż Hofferson powie coś o Jeźdźcu. Jednak ona dalej nie dawał za wygraną, a wikingowie – padali twarzami na stoły ze zmęczenia.

    Dwie świece paliły się mocnym, jasnym płomieniem, rzucając blask na wciąż stojącą Astrid i znużonych wojowników. Silny wiatr, raz po raz, uderzał w potężne drzwi Twierdzy, które głucho uderzały o siebie. Nerwowa cisza panująca w pomieszczeniu nie była dla nikogo komfortowa, albowiem już dawno, powinni wiedzieć co zdecydować. Jednak nie mieli żadnej informacji od blondynki, która rzekomo spotkała się z młodym Jeźdźcem, jeszcze przed jego ucieczką.

- Dobra – odezwał się wreszcie Stoik, nie mogąc dłużej wytrzymać tego, że choć zadał jej to samo pytanie, jakieś pięćdziesiąt razy, ona w ogóle nie odpowiedziała – ostatni raz cię pytam. Co robiłaś w więzieniu u Smoczego Jeźdźca?! – krzyknął głośno i walnął ręką w stół. Jego cierpliwość się skończyła, a nie miał pojęcia, dlaczego wojowniczka opiera się przy odpowiedzi.

    Astrid wzruszyła tylko ramionami, zamykając powieki. W duchu śmiała się z nich, bo nigdy nie dowiedzą się tego, czego chcą. Blondynka była pewna, że nie zdradzi chłopaka. Nie mogła, by ze względu na ich znajomość i na to, że on ma ją STĄD zabrać. Ostatniej szansy ratunku nie zamierzała przepuścić.

- Jak chcesz – mruknął wódz, a reszta ożywiła się na jego słowa – Astrid Hofferson, ja Stoik Ważki, wódz Berk, w obecności Rady Starszych, skazuję ciebie na przymusowy wyjazd i szybszy ożenek z wodzem wyspy Berserków, Dagurem Szalonym. Masz tydzień na przygotowanie się do wyjazdu i pożegnanie z rodziną i przyjaciółmi. Dokładnie za tydzień, o zachodzie słońca opuścisz Berk, by dopełnić złożonej niegdyś obietnicy – powiedział, a ją zatkało. Wszyscy zebrani wojownicy przytaknęli, rozchodząc się do domów.

    Astrid upadła na kolana, nie wierząc w to, co właśnie usłyszała. Tylko tydzień – siedem dni i będzie mogła na zawsze pożegnać się z wolnością i ucieczką z Smoczym Jeźdźcem. Wciąż nie dowierzała, lecz przez chęć obrony Czkawki, skazała siebie na ostateczne małżeństwo z Dagurem. Zaklinała siebie, wszystkich Wandali, rodziców, przyjaciół, samego Odyna, lecz na nic się to zdało. Powtarzała, że to się nie dzieje naprawdę. Niestety, od świtu wszystko zapisuje się na kartkach historii, a jej los został przesądzony już na wieki.

    Po rozgrzanych policzkach potoczyły jej się słone łzy.

    Pyskacz, który wychodził ostatni, zauważył jej słabość. Widział ciepłe łzy, kapiące na chłodną posadzkę Wielkiej Hali. Widział gniew, który targał nią na wszystkie strony. Widział to rozczarowanie w oczach młodej wojowniczki, która miała opuścić swój rodzinny dom. Widział ból wypisany na jej bladej twarzy. Żal ścisnął jego serce, a oczy mimowolnie wypełniły się słoną cieczą.

    Co, to najlepszego podziało się na tej Berk, pomyślał z goryczą i zamknął powieki.

*O własne szczęście musieliśmy walczyć razem i to nas ukształtowało, i dało nam siłę - tekst zmodyfikowany przeze mnie, wypowiedź Zuko, z serialu Avatar: Legenda Aanga.

~*~

Coraz bardziej szaleję i coraz szybciej podsyłam Wam te rozdziały. Może to i lepiej, bo macie co czytać teraz, choć czas niezwykle napięty i mocno wkurzający. Jednak jeśli nadejdzie gorszy - to już jakaś rekompensata. 

Osobiście, muszę się Wam przyznać, że nie podoba mi się ostatnia strona tego rozdziału o Astrid. Najpewniej skasowałabym wszystko i napisała jeszcze raz, ale już nie mam siły. Nie znalazłabym już odpowiednich słów. Bardziej jestem zadowolona z opisów, a naj - z tego wspomnienia. Normalnie je kocham <3 

Dla Smile, która tak bardzo pragnęła tej rozmowy Astrid z Radą. Dla Ciebie, Mordko :*

~ SuperHero *.*