41. Próba sprawiedliwą prawdą.

SOUNDTRACK

    "Nic nie jest pewne. Nawet to, kiedy odejdziemy z tego świata. Czymże jest, więc ta kręta, wyboista droga? Czy nie lepiej byłoby nic nie robić, wiedząc, że i tak kiedyś umrzemy?"

Lecieliśmy z zawrotną prędkością, a w sercu miałem nadzieję. Rzadko, kiedy składałem komuś obietnice, ale jak na prawdziwego wojownika przystało, je dotrzymywałem. Nie jestem idealny, nie mogę wszystkich zbawić, no może większości. Muszę ratować smoki i teraz cały Archipelag! Co, jak co, ale to był najgłupszy pomysł, jaki tylko wpadł mi do mojej łepetyny. Mogłem wszystkie smoki sprowadzić na Smoczą Wyspę i zrobić sobie tam fort, przeczekując wojnę, ale nie! Mój głupi rozum podpowiedział mi, że muszę ratować wszystkie inne wyspy, bez znaczenia czy są na niej smoki, czy nie. Jest to w sumie dobry pomysł, gdyż zapewne te wyspy, które nie są zaprzyjaźnione z tymi pięknymi gadami, muszą zostać połączone w jedno. A to zrobić mogę tylko ja, więc jakby spojrzeć na to z tej strony, była to najodpowiedniejsza decyzja, jaką podjąłem w ostatnim czasie. Sam już nie wiem czy wybrałem dobrze czy źle, ale wiem, że bez względu na każdy mój wybór, Szczerbatek będzie przy mnie. Nie mógłbym sobie wymarzyć lepszego i wierniejszego przyjaciela od niego.

    Pogłaskałem czarne łuski smoka, mieniące się w świetle wstającego słońca. Wczorajszej nocy, gdy pożegnałem się z Meg, od razu ruszyłem na spełnienie mojej misji. Nie mogłem dłużej tam zostać, bo jeszcze nie wytrzymałbym i poleciał za nią. Chciałem, żeby została, lecz ona jest uparta, strasznie uparta. Postanowiła zrobić to sama z Płomykiem. Nie podała mi nawet gdzie zmierza. Mogłem w sumie tylko wiedzieć, w jakim kierunku. A kierowała się na południe, czyli to prawie nic mi nie mówiło. Mogła dolecieć na Wyspę Zmiennoskrzydłych lub Wyspę Friggi. Gdyby poleciała na południowy-wschód dotarłaby najprawdopodobniej do Wyspy Wrzeńców. I to tyle z mojej wiedzy, co do jej położenia.

    Obiecałeś coś Astrid, odezwało się we mnie, przez co odrobinę posmutniałem. Nie dałem jej stuprocentowej pewności, że po nią wrócę. Mogła snuć jakieś domysły, lecz nikt nie wie jak potoczy się ta wojna. Jeśli też w ogóle jakaś będzie. Dagur Szalony to – jak sam jego przydomek mówi – jeden z najbardziej szalonych wodzów na całym Archipelagu. Dobrze, że nie widział mnie! Ze mnie to dopiero szaleniec, skromnie mówiąc. Ale wracając do niego to podobno sam zabił własnego ojca, żeby przejąć władzę nad Berserkami. Idiota, że aż posuwał się do takich czynów. Widać, że nie nadaje się na prawdziwego przywódcę. Gdyby nim był, poczekałby dopóki jego ojciec, nie zakończy życia na ziemi. Tylko tchórz kieruje się takimi sposobami przejęcia dowództwa. Żałosne.

    Szczerbatek pomrukiwał, co po chwilę, żeby umilić nam tę żmudną i nudą podróż. Uśmiechnąłem się do niego lekko, bo wiem, że na wszystkie możliwe metody, próbuje mi poprawić humor. Jedyną rzeczą, która zdołałaby poprawić mi humor, byłaby to wieść, że Dagur "Idiota" Szalony zaprzestaje prób podjęcia jakichkolwiek walk i całe Wyspy Północy są bezpieczne. Jednak wcale nie zanosi się na takie rzeczy. Co więcej czuję, że może dojść do tej wojny, a wtem użycie najostrzejszych środków, będzie jak najbardziej konieczne.

    Jak tak myślę, to dawno nie widziałem się z Drago. Nasze drogi często się ze sobą spotykają, lecz od jakiegoś czasu już jakoś się nie przecinają. Żałuję, bo chciałbym zobaczyć tę jego krzywą, parszywą mordę. Brakuje mi tego siedzenia u niego w lochu, tych docinek, odzywek, ciętych ripost. Ja je tak uwielbiam! Mógłby polecieć za Swędzipachę i spróbować go poszukać, ale mam ważniejsze sprawy do robienia niż szukanie największego kretyna świata. Poczekamy, zobaczymy. Może sam nas znajdzie?

    Gdy kraczę, przeważnie wszystko się spełnia. W jednej sekundzie, Szczerbatek oberwał strzałą, a na mnie spadła metalowa sieć. Wpadliśmy do morza, tracąc wszelaką świadomość.

*Berk/Narrator*

    Wyspa jak zawsze tętniła życiem i spokojem. Czy tak wielkim spokojem? Niekoniecznie. Straszliwy Smoczy Jeździec zniknął bez śladu. Została tylko po nim dziura w ścianie więzienia w Berk. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Uciekł nad ranem, bądź bardzo późną nocą. Co prawda niektórzy wikingowie, którzy nadzwyczajnie mieli lekki sen, usłyszeli niewielki wybuch, lecz to nie zmusiło ich do sprawdzenia, co się takiego stało. Jednak ci, którzy wiedzieli o pojmaniu groźnego wroga, starali się nic nie mówić. Bez niepotrzebnej paniki wszystko miało przejść bez echa, nie wzbudzając nie potrzebnych pytań ze strony ciekawskich Wandali.

    Wódz skierował się do kuźni Pyskacza, główkując, jak ten zuchwały smarkacz, mógł uciec. Ma smoka, podpowiedział mu rozum, co niestety wiking przyjął ze złością i odrobiną smutku. Sprzed nosa, można by rzec, czmychnął im ten nieporadny, o dość chudej budowie, pyskaty jeździec. To tak denerwowało wojownika, że miał ochotę wytłuc stado Gronkli, a i tak to nie byłoby dostatecznym zajęciem, które mogłoby wyczerpać wikinga z całej energii, jaką w sobie posiadał.

    Wszedł, przepychając się miedzy połową Wandali, którzy przyszli odebrać swoje zamówienia. Pyskacz miał ręce pełne roboty, jednak na jego poczciwej twarzy zawsze tkwił wesoły uśmiech, którym witał każdego klienta. Wymachiwał żelaznym hakiem na wszystkie strony, a zmarszczki w kącikach oczu, powiększały się za każdym razem, gdy wikingowi spodobała się nowa broń zrobiona przez kowala. Nie mógł się dziwić. Był najlepszy w swoim fachu i nawet niezastąpiony. Jednak nie będzie żył wiecznie. Rudobrody odtrącił te myśli, jednak w głowie pozostał mu pomysł nowych rekrutów do rzemiosła.

    Wąsy zaplecione w dwa pokaźne warkocze, miotały się po całej twarzy i klatce piersiowej wikinga, gdy tańcował przy rozgrzanym do czerwoności piecu. Sprawną ręką ocierał perlisty pot, który osiadł mu się na czole, w miarę zwiększenia się ciepła w kuźni. Nie przejmował się zmęczeniem i drobnym bólem u podstawy protezy. Przyzwyczaił się do tej drewnianej części swojego ciała, tak jak i do haka, szczotki, młota czy maczugi, będącej zawsze na miejscu niegdyś dobrej dłoni.

    Stoik usiadł przy stole, czekając aż jego przyjaciel będzie miał więcej czasu na rozmowę. Nie chciał mieć niepotrzebnej widowni, ta sprawa wymagała precyzji i spokoju. Zdjął metalowy hełm z ciasno zaplecionych włosów i wsparł, zmęczoną ostatnimi wydarzeniami, twarz na potężnych dłoniach.

- Mam dla ciebie złe wieści – usłyszał po kilkunastu, jak mu się wydawało, minutach ciszy. Rozejrzał się po pomieszczeniu, które było puste, a radosne twarze wikingów gdzieś zniknęły w swoich domach. Niebo różowiało przy horyzoncie, a pierwsze gwiazdki poczęły świecić na nieboskłonie. Stoik mógł stwierdzić, że całe popołudnie spędził w kuźni przyjaciela, siedząc i rozmyślając. Nie wiedział nawet, że udało mu się zasnąć na siedząco.

    Pyskacz otarł kremową szmatką calutką twarz oraz ręce i cisnął zawiniątkiem w głąb zaplecza. Zatroskanym spojrzeniem przebiegł po twarzy wodza, widząc jak bardzo jest wykończony. Podał mu kubek ciepłego mleka, które przyniósł z swojej chaty i utkwił wzrok w bawiących się dzieciach na podwórku.

- Co to za wieści? – spytał po opróżnieniu zawartości rzeźbionego naczynia. Podparł się ręką o policzek, starając się spędzić sen z powiek. Gbur wrócił wzrokiem na Haddock'a.

- Pewna osoba widziała inną osobę, która spotkała się z tym Jeźdźcem… zanim uciekł – Ostatnie słowa praktycznie wyszeptał, nachylając się przez drewniany stół. Zachowywał szczególną ostrożność gdyż dostarczono mu rankiem poufne informacje, które, gdy nadarzy się okazja, miał przekazać wodzowi. Owy informator ryzykował wszystkim przekazując tak ważne wieści.

- Kto? – zapytał krótko, chcąc jak najszybciej popędzić do tego, kto pozwolił ich nowemu wrogowi, uciec z więzienia. Przyczyniło się to wszystko do zdrady ludu, wodza i całej Berk. Ten niegodziwiec musiał zapłacić za zdradzenie własnej rodziny. To nie mogło ujść mu płazem – Kto?! – powtórzył głośniej, waląc cicho pięścią w stół. Już dawno minęło mu zmęczenie, a zastąpiła je nieodparta chęć przetrącenia karku zdrajcy.

    Pyskacz rozejrzał się nerwowo i przełknął ślinę jakby denerwował się i za żadne skarby świata, nie chciał wyjawić imienia czy nazwiska tejże osoby, która śmiało mogła teraz już nie nazywać się Wandalem.

- Proszę, tylko nie rób nic głupiego – powiedział spokojnie, czując, że źle robi mówiąc Stoikowi o tym, lecz nie potrafił zataić tego przed własnym wodzem i przyjacielem. Choć czuł wyrzuty sumienia o zdradzenie tej wiadomości, to rozum podpowiadał mu, że robi to, co jest słuszne i to, co ważne dla dobra Berk.

    Stoik nie zrozumiał go najpierw i ponaglił, żeby wyjawił mu wreszcie to imię. Chciał wszczynać alarm na całą osadę, żeby wszyscy wiedzieli, kto jest temu winny i żeby wspólnie podjęli decyzję o ukaraniu wikinga. Pyskacz odetchnął, choć serce pierwszy raz od dawna, waliło mu jak oszalałe. Nigdy jeszcze nie był tak niepewny swych słów.

- To… Astrid – wyszeptał cicho.

*Otwarty ocean/Morza Rozpaczy*

    Gdyby okiem sięgnąć do przeszłości to, Drago Krwawdoń nigdy jeszcze nie był tak zadowolony ze złapania jakiejś osoby, jak teraz. Dosłownie radość przepełniania jego ciało z tak pomyślnego połowu. Ruszyli na polowanie na dzikie smoki, a tu taka niespodziewana niespodzianka, wpadła im prosto w ich spocone łapska. Nie mogli opanować dzikiej żądzy zemsty, bo nie tylko sam Drago miał powody do ogromnej nienawiści do Jeźdźca. Cała jego armada, wszyscy wojownicy przeklinani go za te zbrodnie, które popełnił. Nie raz zabił kogoś z ich rodziny, krewnych czy znajomych. Jedyną zemstą było również zabicie, przez najróżniejsze tortury świata, młodego chłopaka. Niestety Krwawdnoń studził ich entuzjazm, gdyż to on go zabije w odpowiednim czasie. Drago chciał czegoś więcej niż śmierci Pana Smoków. On chciał władzy, wszechogarniającej swobody zagarnięcia wszystkich wysp, jakie tylko spotkał na swojej drodze. Cała ludność świata tylko jemu posłuszna, na jego rozkazy. Bez możliwości godnego życia, tylko w cieniu jego chwały. Mógłby panować nad wszystkimi… jeśli miałby smoki. Wiedział, że przeróżne próby torturowania Jeźdźca i zmuszania go do mówienia jak ujarzmił te dzikie bestie, kończyła się fiaskiem. Jednak do jego głowy ostatnimi czasy, wpadł pomysł wręcz idealny. Wiedział, że chłopakowi musi na czymś zależeć. Jeśli jego Nocnej Furii nie mógł porwać, to zawsze może napaść na jego rodzinną wyspę. Przecież musiał gdzieś żyć zanim rozpoczął swoją wędrówkę po świecie. Jednym problemem było to, że również nie wiedział nic o jego miejscu urodzenia, zamieszkania. Czuł, że i tego nie powiedziałby mu, dlatego musiał wymyśleć sposób, żeby na własną rękę się tego dowiedzieć. 

    Krzyk radości jego popleczników rozniósł się echem po calutkiej wielkiej hali. Drago tylko uśmiechnął się pod nosem, doskonale wiedząc, co złapał. Znowu dopisało mu szczęście, choć w takie rzeczy w ogóle nie wierzył. Sam zapracował na wynik swoim sprytem, przebiegłością i armadą nieustraszonych wojowników. Nie było mowy o przegranej.

    Z całej siły otworzono stalowe wrota do obszernej komnaty, a pod nogi mężczyzny, na sam środek pomieszczenia, wrzucono metalową sieć ze smokiem i Jeźdźcem. Dość spory tłum wdarł się za osobami, które przytaszczyły ich wrogów do wodza. Powoli brakowało miejsca, więc Drago rozkazał wyjść znacznej części osób, by mógł na spokojnie zamienić kilka słów z chłopakiem. Wyproszeni, mruczeli pod nosami, chcąc zobaczyć widowisko, lecz inni zapewnili ich, że przekażą im wszystko co się działo, nawet ze szczegółami.

    Smok jak i Jeździec, powoli odzyskali pełną świadomość, rozumiejąc, co robią w sieci, przed obliczem znienawidzonego przez nich osobnika. Szczerbatek obnażył ostre, białe zębiska, zakrywając Czkawkę skrzydłem. Chłopak podniósł się na równe nogi, kładąc wilgotną dłoń na rękojeści Piekła. Mógł choćby w tej chwili rzucić się z bronią na tego potwora, wszystko, żeby nie patrzeć na to, co wyprawia z biednymi smokami. Zmierzył zielonym spojrzeniem pozostałą część armii Krwawdonia, przekazując w myślach przyjacielowi, że to jeszcze nie czas na odwet.

    Drago z krzywym grymasem, co dawało uśmiech, przyglądał się złapanemu Jeźdźcy. Czuł, że wreszcie uda mu się złamać chłopaka, że wreszcie dowie się skąd pochodzi, gdzie mieszka. Gdzie będzie mógł uderzyć najpierw ze swoimi wojownikami. Nareszcie zniszczy Jeźdźca psychicznie, co pozwoli mu wykończyć go fizycznie. Tak, że nie będzie już w stanie przeszkodzić mu w jego niecnych planach podbicia całego znanego im świata. Bez tego jednego Jeźdźca zrobi wszystko, o czym tylko marzył, bo nie ma innej osoby, która zdolna byłaby go unieszkodliwić.

    Czkawka położył rękę na mordce wiernego wierzchowca, próbując powstrzymać go od wystrzelenia plazmy w kierunku wroga. Wiedział, że Drago odrobinę zmienił jego pierwszorzędne plany, lecz musiał się z tym na razie pogodzić. Mógł na razie tylko myśleć, jak uciec dzisiejszej nocy, żeby móc ratować Archipelag. Wszyscy – choć o tym nie wiedzieli – liczyli na niego, więc nie mógł ich zawieść. Przede wszystkim nie mógł zawieść smoków, które są jego największą powinnością.

- No proszę, proszę – odezwał się dopiero po upływie kilku minut, krążąc wokół złapanych – jak miło, że do nas wpadłeś – zaśmiał się, a reszta wikingów mu zawtórowała. Przekładał swą włócznię z ręki do ręki, już ciesząc się, jakie będzie mógł na nim wykonać nowo wymyślone tortury.

- Tęskniłem – rzucił, zgryźliwie chłopak, na co tylko smok zarechotał. Inni umilkli, wpatrując się w wodza, bo nie wiedzieli jak zareaguje. Jeździec zdecydowanie przeginał i dobrze o tym wiedział. Drago uniósł brew w zdziwieniu i jakby uznaniu, lecz potem grymas nienawiści, wykrzywił jego twarz, co wojownicy od razu zrozumieli. Na Czkawce nie robiło to większego wrażenia.

- Zabrać go! – krzyknął na kilku stojących najbliżej mężczyzn – Do celi gdzie trzymamy nowe smoki. Zobaczymy jak nasz Wspaniały Pan Smoków poradzi sobie z nowymi kolegami!

    Zabrali ich w całej sieci, przetransportowując na duże taczki, którymi swobodnie zawieźli ich pod same drzwi więzień, gdzie przetrzymywali złapane stworzenia. Wojownicy w drodze, szydzili z nich, śmiejąc się i grożąc śmiercią, lecz Czkawka się nimi nie przejmował. Nawet nie słuchał ich docinek. Doszli po kilku minutach pod niewielką arenę, skąd dochodziły przeraźliwe ryki ranionych skrzydlatych gadów. Szczerbatek w mig pojął, gdzie zabrali ich wojownicy, gdy zobaczył wyraz twarzy bruneta. Jego przerażone, zielone oczy, pałały troską o życie młodego chłopaka. Jednak jeździec Nocnej Furii, uśmiechnął się łagodnie, głaszcząc Szczerbka po brodzie.

- Nie martw się, wszystko będzie dobrze – szeptał cicho na ucho smokowi – A tak nie owijając w bawełnę to… zawsze, ale to zawsze będę cię kochał Mordko – dokończył, przytulając ciepły łepek Furii do siebie.

    Przepraszam Astrid, że jednak nie wrócę po ciebie, dopowiedział w myślach.

~*~

Trochę za późno wiem, ale naprawdę mam masakryczny zaryp w szkole, więc musicie mnie zrozumieć, że nie wyrabiam za bardzo. Z nextem będzie ciężko, gdyż niedługo mam projekty, dlatego muszę ciągle się przygotowywać, więc nie mam pojęcia czy się wyrobię z napisaniem nowego rozdziału szybciej niż teraz. Będę się starała, choć jak patrzę na komentarze, moje chęci maleją. Dlaczego? Bo tylko kilka osób, weszło i skomentowało ostatni rozdział, a ja proszę o tylko jedno głupie słowo, nie jakieś długaśne komentarze. Chcę tylko wiedzieć, że i Wam zależy na tym opowiadaniu, a nie tylko mi, czy kilku osobom, które komentują. 

To smutne po prostu, gdy wyświetlenia maleją i komy. Staram się najbardziej na świecie Was uszczęśliwić i pisać dla Was, ale to nie będzie działać tylko w jedną stronę... Nie chcę Was szantażować, że za tyle komentów, nowy rozdział. Chcę, żebyście po prostu zrozumieli, że ja również potrzebuję motywacji do pisania, bo jak wiecie dla siebie tego nie piszę, bo ja Wiem co się stanie w opowiadaniu. Tylko Wy to trzymacie dalej, i jeśli chcecie, żeby dalej to jakoś szło, musicie również wykazać się jakąś inicjatywą.... 

~ SuperHero *.*