24. Tajemnica grozą świata.

    "Tajemnica skrywana od lat, nareszcie została odkryta - przynajmniej częściowo. Los zechciał bym znalazł się w samym środku tej wielkiej studni życia"
O świcie wyszedłem z jaskini, w której zatrzymaliśmy się na odpoczynek. Megara wciąż spała, a smok odleciał gdy zasnęliśmy. Nie widziałem co mam o tym wszystkim myśleć. Znalazłem dziewczynę na jakiejś wyspie, a potem odlecieliśmy na magicznym smoku. Czy moje życie może być jeszcze bardziej pokręcone?
    Odetchnąłem chłodnym powietrzem. Z naszej jaskini rozchodził się wspaniały widok. Poszarpane, skalne ściany dekorowały przeciwległą górę. W samej kotlinie znajdowała się rzeka, a po prawej stronie rozciągała się obszerna polana. Na lewo od naszego domu rosły piękne, bujne lasy. Dźwięk ptaków dochodził z wielkich konarów, a pomruki dzikich zwierząt wypełniały całą przestrzeń. Do jaskini dochodziło się skalnymi schodami, przez krętą, wyboistą ścieżkę. Krajobraz był po prostu cudowny.
    Megara mruknęła cicho, na co odwróciłem się do niej. Na jej małych ustach, gościł szeroki uśmiech. Nie chciałem by się obudziła dlatego, po cichu zszedłem schodkami ku strumykowi. Przeglądałem się w czystej wodzie, chcą ujrzeć siebie, lecz niestety widziałem tylko okropnego człowieka, który nie dał rady ochronić tych, na których mu zależało.
    Pobliski kamień już po chwili wylądował na dnie rzeczki. Nerwy buzowały we mnie, chcąc się wydostać na zewnątrz. Byłem jak wulkan, skoro do szybkiego wybuchu i pozbyciu się nagromadzonych sprzecznych emocji.
    Sam nie wiedziałem czego tak naprawdę teraz chce. Uciec, schować się, umrzeć, żyć? Każde pomysły gorsze od poprzednich, dlatego wciąż nie wiem co robić. Czekać czy działać? Kochać czy nienawidzić? Płakać czy się cieszyć? Te same pytania, ta sama niewiedza, ta sama złość. Najgorsze jest po prostu to, że tak bardzo chce ich mieć przy sobie. Gdyby tu byli na pewno byłoby inaczej. Inaczej. Mordka zaśmiał by się z naszego głupiego życia, a Astrid lekko przytuliła by dodać otuchy. Każde ich zachowanie, nawet to dla mnie najmniej odpowiednie byłoby idealne.
    Niestety nie mam ich, a żałuję. Żałuję, czy nikt inny tego nie widzi? Staram się, chce wszystko naprawić, a nie wiem jak. Zostanie mi powierzona chociaż jedna mała podpowiedź? Nie chce wymarzonego życia, niezmierzonych bogactw, władzy czy własnej wyspy. Chce mieć te dwie osoby, te dwie najważniejsze osoby. Czy chce zbyt wiele?
  Chyba najwyraźniej...
- Czemu tu siedzisz? - podskoczyłem w miejscu na dźwięk jej głosu. Odwróciłem się i ujrzałem Megarę, w niebieskiej sukience. Kolor tkaniny podkreślał jej oczy, przez co wyglądała o wiele lepiej. Uśmiechnąłem się do niej, widząc na jej twarzy, malujące się pytanie.
- Musiałem pomyśleć - odpowiedziałem, gestem ręki zapraszając ją, by usiadła obok mnie. Armin położyła na ziemi małe wiaderko i napełniła je wodą.
- Opowiedz, kto to jest Szczerbatek? - jej pytanie zbiło mnie z tropu, dlatego chrząknąłem, za bardzo nie wiedząc co odpowiedź.
- Nikt taki - wzruszyłem ramionami, samemu nie dowierzając co mówię. Nigdy nie powiedziałbym o Mordce, że jest nikim. I co? Dalej jestem "cudownym przyjacielem"?
- Coś mi się nie wydaje - zaczęła, siadając blisko mnie. Wbiła we mnie swe granatowe spojrzenie, aż przeszły mnie ciarki. - W nocy cały czas krzyczałeś to imię. Martwiłam się - położyła mi na ramieniu swoją lodowatą dłoń. Po całym ciele przeszedł nieprzyjemny, zimny prąd. Spojrzałem w oczy Megarze. Ten zachwycający granat jej tęczówek był jak magnes, przyciągał mnie. Chciałem widzieć Astrid i ją widziałem, ale w Megarze. Niestety, nie świadom swoich czynów, przyciągnąłem brunetkę do siebie, lekko wpijając jej się w usta. Znieruchomiała, a po chwili odepchnęła mnie, mocno policzkując. Chwyciłem się za bolące miejsce na twarzy.
- Co ty, do cholery, wyrabiasz? - wrzasnęła ze łzami w oczach. Zanim zdążyłem odpowiedzieć, dziewczyna zniknęła mi z oczu, tonąc w zielonej gęstwinie.
    Jedyne co mogłem wtedy zrobić to z całej siły przywalić w drzewo, znajdujące się obok mnie.


*Valhalla*
   Nocna Furia z gracją wylądował na kamiennej drodze. Spojrzał na swoją jeźdźczynię, która posłała mu tylko lekki uśmiech.
    Astrid żwawo stąpała po gruzach dawnych domostw, nawołując. Nie wiedziała kogo woła i czy ktokolwiek ją usłyszy.
   W połowie chciała za wszelką cenę odnaleźć tych ludzi, druga część pragnęła po prostu nie myśleć o tym co zdarzyło się na Ziemi. Wracać do wspomnień i rozdrapywać jeszcze świeże rany, po co? Wystarczyło jej to, że go widziała, tutaj, lecz niedane im było zamienić słowa. Nie miała o to pretensji, wręcz przeciwnie, czasami odczuwała, że ich nie-spotkanie ma większe znaczenie, niż gdyby się spotkali i porozmawiali. Oczekiwała tylko wyjaśnień. Dlaczego on, nie kto inny. Odczuwała chęć poznania prawdy, a gdy tylko nadarzała się sposobność stroniła od tego. Nikt nie zrozumie ocalałych dusz, które oddały swe życie za drugą osobę. Taki już ich los - pełen sprzeczności, nie dokonanych wyborów, trudnych decyzji - pogodziła się z tym, a cóż miałaby innego zrobić. Ta siła, ukryta w niej, nie mogła wyjść, nie miała żadnego prawa. Dusza musi się z nią oswoić by w spokoju, mogła czekać na ostateczną bitwę. Jednak gdy tego nie dokona, drugie życie uleci, a dusza zostanie potępiona na wieki.
    Blondynka rozglądała się, usilnie kogoś wypatrując. Umysł, podsyłał jej wspomnienia z młodym, Smoczym Jeźdźcem, które od razu przeganiała. Choć nie miała zamiaru o nim pamiętać, na jej ustach pojawiał się uśmiech, gdy kolejny raz widziała tę stroskaną twarz. Zielone, połyskujące tęczówki, wpatrzone w nią jak w najpiękniejszy krajobraz, zmierzwione brązowo-rude włosy, zadarty nos i chudą posturę, silniejszą niż inni mogliby przypuszczać.
    To co kochała zostało jej odebrane. Wierzyła, że gdy nadejdzie odpowiednia pora, wreszcie go spotka. A póki co, ma smoka, który oddałby za nią duszę.
    Szczerbatek zamruczał, zwracając uwagę blondynki. Pomostem przebiegali strażnicy, dlatego szybko musieli się schować. Usłyszeli krzyk, a po chwili otoczyła ich zgraja, sług Ciemności. Wpadli w pułapkę, z której nie ma wyjścia.
    Przed szereg uzbrojonych żołnierzy, wyszedł jeden z Mrocznych Elfów. Czarnymi oczami, zlustrował blondynkę i smoka. Szczerbatek na niego warczał, za co oberwał w głowę, metalową maczugą.
- Nie! - wrzasnęła Astrid, gdy ogromne ciało Nocnej Furii, bezwiednie osunęło się na ziemię. Z jej niebieskich oczu, popłynęły ciężkie łzy. Próbowała się wyrwać jednemu ze strażników, lecz została ogłuszona, tym samym narzędziem co smok. Podniosła na przedstawiciela Elfów, mordercze spojrzenie, a on tylko się zaśmiał.
    Smoka zabrało ośmiu strażników. Astrid wierzgała się, kopała, krzyczała, lecz na nic były jej starania. Zabrali jej Szczerbatka sprzed oczu. Rozdzielili ich, a byli nierozłączni. Długo potem w powietrzu unosił się krzyk blondynki, wywołujący dreszcze.
    Dziewczynę siłą wtargano do ogromnej, pozłacanej sali. Marmurowe ściany i kolumny, sprawiały wrażenie monumentalnych posągów. Podłoga wyłożona była lśniącą, białą kością słoniową, w której można było się przejrzeć.
    Gdy doszli do tronu władcy, tam gdzie zazwyczaj siedział Odyn, rzucili blondynką o ziemię. Zaklęła pod nosem, adresując najgorsze wyzwiska jakie wtedy jej przyszły na myśl, do Elfów.
    Przywódca czarno-szarych żołnierzy, wstał z wyższością patrząc na leżącą, przy jego stopach Hofferson. Dał znak reszcie, by wyszli i zostawili ich samych. Po chwili, na sali zapanowała cisza, przecina przez nierówny oddech Astrid oraz niezrozumiałe pomruki Kohna, najwyższego z Mrocznych Elfów.
    Wojowniczka próbowała wstać, lecz nogi tak samo jak ręce, miała skrępowane metalowymi kajdanami. Każdy nawet najmniejszy ruch wywoływał ból w postaci grymasu na twarzy i łez w oczach. Chciała za wszelką cenę pokazać mu, że jest twarda i da sobie radę. Wstanie i będzie walczyć jak prawdziwa członkini Berk, jak jedna ze swych braci, Wandali. Jednak za każdym razem, gdy już prawie stała o własnych siłach, upadała na twarz, raniąc sobie policzki, łokcie i kolana do krwi.
    Szyderczy śmiech Kohna, towarzyszył jej od chwili gdy zaczęła, próbować.
- Z czego rżysz? - warknęła, gdy udało jej się stanąć na szkarłatnych od krwi kolanach. Policzki szczypały ją od ran, a wolno kąpiącą ciecz otulała jej szyję, jak i kombinezon. Kohn zaśmiał się w odpowiedzi i wstał, podchodząc do dziewczyny.
- Uważaj na swoje słowa, nieczysta duszo - powiedział, dotykając jej twarzy.
    Astrid obrzuciła go beznamiętnym spojrzeniem i próbowała go uderzyć. Elf pochwycił ją za szyję, z całej siły rzucając o ścianę. Ból był nie do zniesienia, opanował jej całe ciało. Łzy lały się małymi strużkami po wymęczonej i poranionej twarzy. Ostatkiem siły spojrzała w jego ciemne, puste oczy. Nie miała już siły, patrzeć na te tortury jakich doświadczy. Dlatego z uśmiechem na ustach, zamknęła powieki, pamiętając o szczerzącej się mordce, swojego najdroższego smoka i jedynego przyjaciela.


*Narrator*
    Zimny podmuch wiatru, owiał ich twarze jak i całą armadę. Gwiazdy oświetlały im drogę, a księżyc wskazywał kierunek. Ogromne statki odepchnięto od drewnianych pomostów. Wikingowie pożegnali swoich braci i udali się do domów. Będą czekać na ich rychły powrót i zwycięstwo.
    Świt wstawał wolno, a noc niechętnie ustępowała miejsca ciepłemu słońcu. Pierwsze promyki, jakie pojawiły się na horyzoncie dodały otuchy i wiary w wygraną. Zanikająca mgła zabrała strach z ich serc, a napełnia pewnością oraz niezwykłą siłą.
    Wódz stał patrząc w bezkresny ocean. Rozmyślał o przebiegu trasy, całej bitwie i Berk. Wiedział, że jeśli chce podbić wyspę Stoika Ważkiego, musi zaplanować idealny atak. Każdy szczegół musi być starannie dopracowany, żeby w pełni mógł funkcjonować z resztą i spełniać oczekiwane warunki. Nic tu nie mogło być z przypadku czy spontanicznie. Jedna chociażby najbłahsza rzecz, źle wykonana, może przesądzić o wygranej lub przegranej. Wojownik dobrze o tym wiedział, obawiał się, lecz nie miał wątpliwości co do swoich żołnierzy. Ufał im i wierzył, że wykonają całą robotę tak jak im każe. Myśl o cudownym smaku zwycięstwa, napawał jego duszę i umysł dumą, i szczęściem.
    Faro siedział pod pokładem statku. Nie mógł odpędzić tego dręczącego go, poczucia winy. Jeśli popatrzyłby na mapę, wycelowałby w inną wyspę. Nie Berk. Jednakże myśl o kolejnym spotkaniu z zabawną, blond pięknością o imieniu Astrid, dodawała mu choć trochę uśmiechu na twarzy. Był pewien, że dziewczyna go znienawidzi za to co zrobi jego Pan. Czuł, że mu nie wybaczy tego, a miałaby do tego pełnego prawo. To jego rzut przesądził o wyborze pierwszej wyspy do wielkiego podbicia. Ale skąd mógł wiedzieć, że akurat wypadnie na Berk? Właśnie, nikt nie wiedział.
    Chłopak postanowił wyjść i się przewietrzyć. Siedzenie w okropnie pachnącym pomieszczeniu powoli dawało mu się we znaki. Jeśli spędziłby tam jeszcze godzinę, udusiłby się. Przelotna jednak myśl wywołała u niego dreszcz, choć z drugiej strony, na pewno nie widziałby wkurzonej twarzy Astrid i jej zniszczonej rodzinnej wyspy. To zdecydowanie byłaby lepsza droga, w jego mniemaniu oczywiście.
    Wyjrzał przez drewnianą burtę, nasłuchując jak morskie fale chlupoczą i uderzają o statek. Świeża, zimna bryza, nadawała całej sytuacji, niezwykłej aury. Białe mewy przelatywały tuż nad granatową tonią w poszukiwaniu ryb. Pochwyciwszy swą zdobycz, odfruwały daleko, poza granice widoczności Faro.
    Dwudziestolatek westchnął smutnym wzrokiem, spoglądając na wschodzące słońce. Wiedział, że za kilka godzin, dotrą do Berk, a tam rozpęta się prawdziwe piekło. Miał świadomość tego, do czego zdolny jest jego Pan. Obawiał się jego szalonych pomysłów i planów, lecz z nadzieją modlił się do Thora, by ocalił kruchą blondynkę. Zależało mu na niej, gdyż była jedyną osobą, z którą normalnie porozmawiał, śmiał się. Niestety zbyt krótko Astrid, przebywała na jego wyspie. Mimo, że spędziła tam dwa lata, czuł pustkę, której w żaden sposób, nie umiał wytłumaczyć.

~*~ 

Mam jeszcze dziesięć minut, ale i tak mi się udało :)

Troszkę zmartwiła mnie wasza aktywność pod ostatnim postem, lecz jak mi powiedziały dwie niesamowite dziewczyny coś o tym, to postanowiłam się tym nie przejmować i cieszyć się z tych osób, które mam...

Dedykuję ten rozdział wszystkim, którzy skomentowali rozdział 23 :*** Dziękuję, że ze mną jesteście <3 

~ SuperHero *.*