25. Krew mocą dłoni.

    "Samotność to moje drugie imię. Nigdy sobie tego nie wybaczę, że się w ogóle urodziłem. Znowu zraniłem kolejną osobę. To chyba moja specjalność"
Otarłem ręce z krwi przy okazji, oblizując zwycięsko palce. Beznamiętnym spojrzeniem ogarnąłem kolejnego trupa. Sztylet utonął w szkarłatnej cieczy dlatego chwyciłem go, wycierając o spodnie. Schowałem narzędzie do rękawa i ruszyłem ścieżką usłaną ludzkimi ciałami. Z szyderczym uśmiechem, minąłem pustą wioskę, udając się na północ, w stronę mórz.
    Przez kolejne odcinki drogi, myślałem tylko o moim drogim przyjacielu. Chciałbym móc wreszcie go przytulić, więc mam nadzieję, że coraz więcej zabitych, pozwoli mi na to.
    Po kilku godzinach, byłem w Wysokich Górach. Odetchnąłem głęboko, szukając odpowiedniej jaskini do noclegu. Długo krążyłem po wąskich, skalistych ścieżkach. Dopiero gdy cieplutkie słońce, chowało się za pofalowanymi pagórkami, znalazłem dość duży "domek" na noc.
    Wszedłem do środka z podziwem oglądając wyrzeźbione przez wodę znaki. Mogłyby śmiało robić za dziwne symbole lub prastare języki. Każdy zawijas miał swoją szerokość i długość. Niektóre układały się w śmieszne wzory, a inne w poszarpane litery. Gdybym tylko znał co to za język, może udałoby mi się to odczytać.
    Usłyszałem świst w głębi jaskini, dlatego  chwyciłem Piekło, zapalając i ostrożnie kierując się w stronę nadbiegających głosów. Szedłem wolno, uważnie stąpając po kamieniach, by nie wpaść w dziury, których tutaj jest od groma. Z każdą minutą mój strach narastał, a ręce drżały. Pomruki teraz wydawały się bardziej jak jęki lub stękanie.
    Gdy doszedłem do jednej ze ścian, tuż obok niej leżał ranny różowo-żółty Śmiertnik Zębacz. Natychmiastowo przejąłem się jego stanem, który nie był zadowalający. Jedno skrzydło było prawie rozłupane na dwie części, a nogi poharatane przez żelazne kajdany.
- Kłusownicy - warknąłem, wściekle, przypominając sobie ile złego zrobili smokom ci okropni ludzie. Łapali je, a potem zabijali. Biedne skrzydlate stworzenia umierały w męczarniach i torturach.
    Od razu wzdrygnąłem się na myśl o tym biednym Zębaczu. Patrzył na mnie swoimi smutnymi, choć wciąż czujnymi oczami. Rany sprawiały mu niemiłosierny ból, bo z ciężkim oddechem, odchylał głowę w tył. Z otwartych ran lekko sączyła się ciemna krew.
    Niemniej myśląc, oswoiłem smoka by móc z nim porozmawiać. Rozpaliłem ognisko blisko niego, bym mógł opatrzeć jego rany i spróbować uratować. Skoro jestem Smoczym Jeźdźcem, powinienem ratować wszystkie smoki. Bez względu na to co się stało ze Szczerbatkiem.
    Wziąłem wodę, która ówcześnie przyniosłem z rzeczki i obmyłem skrzydło oraz zaschnięta ciecz. Wiedziałem, że Śmiertnik walczy o chociażby godzinę więcej życia. A gdybym wcześniej tu przyszedł, nie cierpiałby tak długo. Niestety czasu nie cofnę, a postaram się mu pomóc.
    Smok poczuł się lepiej gdy obłożyłem jego skrzydło liśćmi Lśniącej Paproci, której składniki mają niezwykłe właściwości lecznicze. Na nogi położyłem okłady z Czarnego Bzu, który idealnie zagoi zadrapania i wszelkie otarcia.
    Zębacz spojrzał na mnie jasnożółtymi ślepiami i wystawił język w podzięce. Pogłaskałem go po chropowatej, różowej skórze i uśmiechnąłem się. Niespodziewanie po jego wielkim poliku spłynęła jedna łza. W środku mnie zakłuło. To była najwspanialsza chwila w moim życiu, w ostatnim czasie.

    Przyłożyłem rękę do jego nosa, czule muskając jego skórę. Znalazłem smoka, któremu pomogłem, a to tylko dowód, że jeszcze potrafię ratować te skrzydlate stworzenia. Chciałbym móc poświęcić mu najwięcej czasu, nawet resztę życia. Wiem, że nie zostanie moim przyjacielem, nie potrafię po stracie Mordki, ale samo to, że byłby przy mnie jest czymś wspaniałym. Mógłbym mu wszystko powiedzieć, a on zatrzymałby to dla siebie. Pomógłby mi na pewno. Może nawet odnaleźli byśmy Szczerbatka i… Astrid.

    Na wspomnienie dziewczyny, z całej siły uderzyłem ręką w skalną ścianę. Kilka okruchów, odłupało się od skały i potoczyło do ogniska. Pod wpływem uderzenia z palca wskazującego, popłynęła malutka stróżka krwi. Nie przejmowałem się nią, a tylko tępo patrzyłem w trzaskający ogień i czekając, aż oczodoły wypełnią się łzami. Zębacz mruknął przeciągle bym, za pewne, zwrócił na niego swoją uwagę. W jego oczach pojawiła się troska i malujące się pytanie.

- Nic mi nie jest – Zdobyłem się na słaby uśmiech, lecz widocznie nie zadowolił on smoka. Wytarłem więc rękę, obwiązując kawałkiem szmatki. Śmiertnik skulił głowę i starał się zasnąć. Nie wiele myśląc poszedłem w jego ślady, gasząc ognisko i myśląc o ukochanej Nocnej Furii.

*Valhalla/Narrator*

    Astrid przeglądnęła się w srebrzystej kałuży. Jej własne odbicie przestraszyło ją trochę, lecz zachwyciła się warkoczem jaki miała na lewym boku. Był doskonały, taki jaki chciała mieć.

    Dotknęła go, a w wodzie pojawił się obraz młodego chłopaka. Blondynka od razu rozpoznała te oczy, usta, włosy i twarz. Nie mogła ich zapomnieć. Nie dała by rady.

    Brunet siedział w jaskini, a ona bacznie oglądała jak chłopak zajmował się rannym smokiem. Po jej policzku popłynęła łza, na myśl o tym, że go straciła. Widok Śmiertnika również wstrząsnął jej duszą, lecz miała nadzieję, że Jeździec go uratuje. Chciała im pomóc, ale to nie było możliwe. Jak miałaby im pomoc, będąc tu w Valhalli? Nawet gdyby najbardziej się starała Walkirie nie oddadzą jej życia. Nie przejdzie przez pola bitewne Odyna, by wrócić do swego ciała i do łodzi zrobionej przez Czkawkę, na pogrzeb. Nie wróci, nie pomoże, zostanie tu.

    Przed jej więzienie przyszedł jeden z Mrocznych Elfów. Po chwili upadł a za nim pojawił się Uwer i Szczerbatek. Astrid uśmiechnęła się szeroko, widząc ich przed celą. Wiking otworzył kraty, a blondynka mocno go przytuliła. Mordka zamruczał, w wyraźnym geście odrzucenia. Hofferson zaśmiała się i ucałowała jego ciemny pyszczek. Szczerbek odwzajemnił jej gest, liżąc jej ręce.

    Dziewczyna przyglądała się młodemu wikingowi.

- Jak się tu dostaliście? - zapytała zaskoczona. Przytuliła się do wielkiego ciała Nocnej Furii, rozglądając się tym samym w poszukiwaniu strażników.

- Twój smok jest bardzo silny - odparł Uwer, a Astrid popatrzyła mu w oczy. Widziała w nich swoje odbicie i ciemne oczy chłopaka. Za bardzo nie rozumiała co miał na myśli Uwer.

    Po krótkim rozmyślaniach usłyszeli szelest dochodzący z pobliskiego więzienia.

Były to Mroczne Elfy, które zbliżały się do nich. Jednym zwinnym ruchem reki blondynka złapała Uwera za koszulę i usadziła go wygodnie na siodle Szczerbatka.

- Zrób miejsce... - chrząknęła gdy Elfy coraz szybciej zbliżały się do ich trójki. Uwer szybko odsunął się do tyłu, na co blondynka zareagowała natychmiastowo. Wskoczyła na siodło lekko uderzając przy tym chłopaka łokciem w nos – Przepraszam… - wydukała i złapała siodło, wbijając do niego palce. Schyliła tułów, prawie że kładąc się na ciele smoka. Pogłaskała go, koło lewego ucha co miało oznaczać atak a potem ucieczkę.

    W kilka sekund, cały korytarz otoczyła zgraja szarych żołnierzy Kohna. Sam Elf wyszedł przed szereg uzbrojonych strażników. Rzucił dwójce rozłoszczone spojrzenie i skierował na nich swoje berło, co miało oznaczać atakowanie.

    Szczerbatek jednym splunięciem, powalił sześciu Elfów, dzięki czemu zdążyli umknąć reszcie. Szybko wylatywali z ciemnych, podziemnych lochów, jak najszybciej chcąc dostać się do Wyspy Dtrah, która jako jedyna była wyzwolona spod władzy Kohna. Znajdowała się na uboczu Asgardu, to też tam ukryła się królewska rodzina, dworzanie i słudzy.

    Astrid miała świadomość tego, że mogą ich tam nie wpuścić, lecz dla bezpieczeństwa Szczerba, była gotowa zrobić wszystko.

*Berk/Narrator*

    Ciemne chmury zasłoniły widoczność, a deszcz lunął jak z cebra. Wikingowie zebrali się w Twierdzy by przeczekać szalejącą burzę. Ich smutne twarze, mówiły jasno, że choć ich lud przyzwyczajony był do wszystkiego, okropnie znosili złą pogodę. Najbardziej nie odpowiadała im burza, gdyż byli pewni, że Thor, bóg piorunów i burz, był zdenerwowany i zesłał na nich straszliwe grzmoty. Często modlili się do niego, składali ofiary, żeby tylko oddalił wszelkie niebezpieczeństwa od ich wioski.

    Stoik siedział na swym krześle otoczony przez Radę, przy wielkim stole. Rozmyślał co dalej z Mieczykiem.

- Stoiku! – Głos Sączyślina, odbił się echem, gdy wiking wpadł do pomieszczenia. Wódz zwrócił na niego swoje spojrzenie. – Wrogowie atakują! – wrzasnął, tak, że wszyscy podskoczyli. Ważki zerwał się z krzesła biegnąc do drzwi, a Najwyższa Rada za nim.

    W Twierdzy wybuchła panika, niespodziewanym atakiem nieprzyjaciół. Kobiety lamentowały, trzymając na rękach, malutkie dzieci. Mężczyźni biegli do kuźni po broń, albowiem wiedzieli, że muszą się bronić za wszelką cenę.

    Haddock z zamyśleniem, wpatrywał się w ogromną armadę, wolno zbliżającą się do Berk. Nie chciał tego robić, lecz nie miał wyjścia.

- Pyskacz – zatrzymał biegnącego wikinga – zbierz wszystkich ludzi i uciekajcie w las do Wielkiego Schronu, tam… – Gbur wiedział, że jego przyjacielowi ciężko o tym mówić, więc bez słowa odbiegł ku innym wikingom, przekazując informacje od wodza.

- Wodzu, dlaczego mamy uciekać? – zapytał Jorgenson, patrząc na rudobrodego.

    Stoik westchnął i wszedł na podest.

- Słuchajcie! – ryknął, a na sali zapanowała cisza. – Musimy się schować w Wielkim Schronie, dlatego, że nie jesteśmy przygotowani na tę bitwę. Wróg nas zaatakował, a my nie może dać się zabić. Przeważa nas zapewne liczebnością, więc przeczekamy ich najazd, a potem gdy opadną z sił, zaatakujemy. Bierzcie wszystko co macie z domów. Wiem, że trudno wam to zaakceptować, bo jesteśmy wikingami, lecz wierzcie mi, gdybyśmy zostali walczyć, poleglibyśmy i zostawili tak wspaniałą wyspę, bez życia. Obiecuję, że wynagrodzę wam to i odbijemy naszą Berk! – wrzasnął, a Wandale w mig rozproszyli się do swoich domów. Najeźdźcy są blisko, a oni nie mają dużo czasu.

    Stoik zeskoczył z podestu i wyciągnął swój miecz. Patrzył w daleki horyzont na drewniane statki.

- Stoik! – krzyknął na niego kowal. – Idziemy!

- Nie, Pyskacz. Uciekajcie a ja ich odciągnę. W końcu mnie chcą, bo jestem wodzem. Ukryjecie się a mnie zabiorą. Ochronię wyspę i mój lud – powiedział a Pyskacz, miał ochotę uderzyć się w twarz.

- Stoik, jesteś chyba coraz bardziej głupszy – żąchnął. – Skoro ty nie idziesz, to ja też nie – zawiadomił, wymieniając kubek w kikucie na topór.

- Nie – warknął, chłodno – nie będziesz się dla mnie narażał Pyskacz.

- Ależ oczywiście, że będę – postawił na swoim, zagradzając mu drogę do drzwi.

- Jesteś niemożliwy – zaśmiał się wódz, co nie było za bardzo na miejscu. Kowal uśmiechnął się szczerze.

- W końcu jestem twoim przyjacielem…

*

    Miejsce zostało zdobyte,

    mury cichną.

    Nie słychać nawoływania,

    duchy zamilkły.

    Cisza zawiązała gruby węzeł,

    na jego szyi.

    Oddech pochłonięty,

    usta w bezruchu.

    Zapłakała,

    choć nie mogła.

    Nie odpowiedział,

    ręce zadrżały.

    Członki zamarły,

    serce przestało bić.

    Nienawiść ich przeznaczeniem,

    a miłość zgubą…

~*~

Przepraszam, że tekst może być raz mniejszy, a raz większy, pisałam na Wordzie - nigdy więcej.

Więc się wyrabiam, hura! Następny będzie dłuższy, obiecuję...

Ale to zasługa mojej kochanej Bety, która mi pomogła w napisaniu tego rozdziału i, której szczerze dziękuję z całego serca. <3 Kocham mocno!

Oraz Chitooge K, której motywacja podniosła mnie na duchu. Kocham cię :***

Dedykacja własnie dla niej, dla mojej kochanej, malutkiej Chitooge ;*** Jesteś wielka, mała <3 

~ SuperHero *.*